Na alle heisa moest ik het met eigen ogen zien. Fifty Shades of Grey, gebaseerd op de bestseller van E.L. James, geregisseerd door Sam Taylor-Johnson. Haar kende ik al van Nowhere Boy, de biopic over John Lennon, en die wist mij wel te bekoren. Ondanks de Razzies die deze film mocht ontvangen kocht ik Fifty Shades of Grey in een uitverkoopwinkeltje.

We maken kennis met de naïeve Anastasia (Dakota Johnson) die verliefd wordt op de mysterieuze Dorian Grey (Jamie Dornan). Die blijkt zo zijn eigen voorkeuren te hebben op seksueel gebied. Het mag van hem lekker ruig. Bij de vrouw, tenminste. Hij is de meester, zij de slavin. Eerst is Anastasia er wat huiverig voor, uiteindelijk laat ze zich toch overhalen zich aan hem te onderwerpen.

Ik vroeg mij af wat hier zo slecht aan is. In het begin dan. Tot het mij begon te dagen. De film volgt een bepaalde structuur: Anatasia is huiverig voor Doians SM, Dorian haalt haar over, seksscène. En dit zo’n twee uur achter elkaar. Tussendoor wil Anastasia graag weten waarom Dorian zo is, hij heeft het over een “Mrs. Robinson”, en dan hebben ze weer ruige seks. Je komt verder niks te weten over hun als persoon en er zijn weinig dubbele bodems te vinden. Ja, dat SM ook fijn kan zijn en dat er niks mis mee is jonge kinderen erin te betrekken. En Dorian mag dan alleen van seks kunnen genieten als hij met een zweepje zwaait, Dornan loopt eerder rond alsof hij zich kapot verveelt.

Ik heb slechtere films gezien (met The Room en Birdemic als voorlopige dieptepunten) maar Fifty Shades of Grey is eigenlijk een hele saaie film. De seksscènes zijn mooi in beeld gebracht en soms nog verrassend teder, maar er is geen ontwikkeling in het verhaal of de personages. Geen troep, maar zeker geen voldoende.