Ik was met mijn vrienden naar superheldenfilm Eternals, geregisseerd door Chloé Zhao. Haar naam verraste mij, omdat zij eerder de intieme films The Rider en Nomadland draaide. Kleinschalige drama’s over personages die worstelen met traumatische ervaringen en zo goed mogelijk proberen hun leven weer op te pakken. Wat deed zij in de regiestoel voor Eternals? Zochten de producers een eigenzinnige filmmaker voor achter de camera? Het zou zomaar kunnen. Ik kan in elk geval mededelen dat haar betrokkenheid heeft geresulteerd in een lange en dramatische film.

Als Eternals begint met een kort verhaal dat langzaam over het scherm rolt, een beetje als in Star Wars, fluister ik tegen een van mijn vrienden dat dit weinig goeds voorspelt. Dat was bedoeld als grap, het bleek wel degelijk een slechte voorbode te zijn. We tellen zo’n vijfduizend (of was het zevenduizend?) jaar voor Christus, de nog piepjonge mens wordt aangevallen door afschrikwekkende monsters (de Deviants). Deze monsters worden verslagen door buitenaardse wezens (de Eternals), die met een specifieke missie op aarde landen. Het is hun taak om de mens te blijven beschermen tegen de Deviants.

De Eternals hebben ook het eeuwige leven (goh, met zo’n naam zag ik dat niet aankomen) en maken duizenden jaren van de mens mee. Ook na het verslaan van de Deviants moet de Eternals op aarde blijven dwalen. De film is nog geen tien minuten bezig en ik heb nu al zo veel vragen. Wie zijn die Eternals? Hoezo kregen zij deze missie toebedeeld? Waarom vallen die Deviants de mens aan? En waarom mogen de Eternals wel ingrijpen als de Deviants op komen dagen, maar niet bijvoorbeeld voorkomen dat er oorlogen ontstaan?

Geen zorgen, de dialogen zitten vol expositie die de plot moeten verduidelijken. Ik ben helemaal voor verhalen die zich afspelen in de hogere atmosferen en werken met filosofische thema’s. Maar omdat alles in lange gesprekken toegelicht moet worden is Eternals eerder een saaie, uitleggerige praatfilm dan een slim spektakelstuk. Dan is ruim twee en een half uur toch een erg lange zit.

Na de 156 lange minuten van Eternals wilde ik de zaal verlaten, een van mijn vrienden fluisterde mij nog wat toe.

Er is een handvol actiescènes die Eternals vonkjes moet geven, het blijft allemaal op afstand. Ondanks dat de personages zeveren over hun persoonlijke problemen, heb ik weinig tot geen binding met ze. Ja, het script geeft ons heimelijke liefde, komische verluchting, twijfel en jaloezie. Ik vermoed ook dat de acteurs hun best deden om er het beste van te maken. Maar man, zelfs George Lucas zou het hoofd schudden bij de houterige en soapige teksten. Om nog maar te zwijgen over het niet al te beste acteerwerk en de ongemakkelijke “chemie”.

Het idee achter Eternals is nog best interessant, de plotgaten reduceren het helaas tot een hoop vraagtekens. Bovendien, zo wist een van mijn vrienden te vertellen, is een belangrijk deel van de plot “geleend” uit het spel World of Warcraft. Serieus? Is dat nou echt wat Zhao voor ogen had? Is dit het script waar zij voor tekende? Ik kan mij dat niet voorstellen.

Na de 156 lange minuten van Eternals wilde ik de zaal verlaten, een mijn vrienden fluisterde mij nog wat toe. De postcreditscènes! Je weet wel, de scènes volgen na elke superheldenfilm om het publiek lekker te maken voor het vervolg. De groeten. Was dat nou echt zo belangrijk, na 156 minuten? Kennelijk wel, want er schenen nog drie scènes te volgen. Toen stond ik al buiten. Ik hoop dat Zhao volgende keer of een beter script krijgt, of weer teruggaat naar haar kleine, intieme films.

Regie: Chloé Zhao. Met: Gemma Chan en Richard Madden