Ik droomde over Donkerdorp. Dit dorp is omringd door honderdenduizenden bomen en oefent een sterke aantrekkingskracht uit op schimmige figuren. Ik werd welkom geheten door een kerel die zich voorstelde als David. Hij nodigde mij uit voor de toren, het hoogste gebouw dat in Donkerdorp staat.

Boven in de toren zag ik hoe de bomen tot aan de horizon reikte. De zon begon net onder te gaan en kleurde alles diep oranje. David deed zijn ene hand op mijn schouder en wees met zijn andere hand naar de horizon. Daar, zo zei hij, loopt “iets” rond waar de dorpelingen over fluisteren.

Wat dat “iets” precies is wilde David niet vertellen. Hij wilde er alleen over kwijt dat het heel lang geleden uit de hemel was gevallen en nu gestaag richting Donkerdorp kroop. ’s-Nachts, zo zwoer David, kon hij het horen fluisteren, dat vreemde wezen dat ooit eerst tussen de sterren leefde. Inderdaad, ik hoorde ook gefluister.

Als David niet wilde zeggen wat dit wezen precies was, kon hij mij misschien wel vertellen wat er gebeurde als het Donkerdorp bereikte? David haalde diep adem, alsof hij er zich toe moest zetten het antwoord te geven, helaas werd ik toen wakker. En ergens dacht ik, misschien moet Davids antwoord wel in het ongewisse blijven.