Altijd fijn als er een mondige bezoeker in de zaal zit. Het betrof een vrouwtje (ik schatte haar ergens in de zeventig) die, terwijl een medewerker haastig door de zaal rende om de lichten uit te doen, vroeg ze of de lichten uit konden. Intussen moest hij werkzaamheden verrichten in de hal, waardoor de deur even moest openblijven. Toen hij weer snel in de zaal terugkwam, riep de vrouw “zou je de deur eens dicht doen?!” Mevrouw, hou gewoon je smoel, laat de medewerker zijn werk doen en geniet gewoon van de film. In dit geval was het Diego Maradona, de documentaire over de legendarische voetballer. Ik heb echt helemaal niets met deze sport.

Ik weet wel dat Diego Maradona markant genoeg is om er een boeiende documentaire over te maken. Bovendien zat wederom Asif Kapadia in de regiestoel. Hij maakte ook het indrukwekkende portret van de tragische Amy Winehouse. Als Diego Maradona van hetzelfde niveau is, moet dit wel fantastisch werk opleveren.

Het enige nadeel van een documentaire over een voetballer, is dat er vanzelfsprekend fragmenten van voetbalwedstrijden langskomen. Op zich maakt het commentaar de beelden voor een niet-liefhebber alsnog interessant. En, toegegeven, als je weet wat er allemaal op het spel staat – met name de eer van de club – dan wordt het zowaar spannend. Bovendien bewijst Maradona inderdaad dat hij behendig met de bal kan omgaan. Prachtig hoe hij doodleuk verdedigers passeert en de bal loeihard in het doel schiet.

En ik vind dat Kapadia veel kritischer had kunnen zijn over de persoon Maradona.

We krijgen ook wat te zien van Maradonas leven buiten het veld. Zoals zijn hachelijke avontuur met de maffia, en ook zijn schandalen met andere vrouwen wordt aangestipt. Kapadia laat ook goed zien wat overweldigende lofuitingen met iemand kan doen. Geen wonder dat de voetballer zijn toevlucht zocht in drank en drugs: door de fans werd hij als een God aanbeden. Voor voetballiefhebbers is Diego Maradona zonder meer een aanrader, ikzelf ben er verdeld enthousiast over. De wedstrijdenfragmenten krijgen een eentonig karakter.

En ik vind dat Kapadia veel kritischer had kunnen zijn over de persoon Maradona. Hoe goed hij ook kon voetballen, tegelijkertijd negeerde hij jarenlang zijn buitenechtelijke zoon. Als hij hem in de armen sluit, gebeurt dat natuurlijk voor de pers. Wat Kapadia precies met dat shot wilde behalen weet ik niet. Dat we sympathie krijgen voor de gevallen voetballer? Ik zie vooral een hypocriete lijmpoging vanuit papa Maradona. Al weet ik ook niet hoe die poging tot stand is gekomen.