Waarom nu deze obsessie?

Ik vond van de week dit manuscript (of wat ervoor moet doorgaan) in mijn kast. Dat riep herinneringen op. En emoties.

Waarom Proza?

Een aantal weken geleden besloot ik om de proza in te wisselen voor de formele stijl van de filmkritiek en de column. Het is een beslissing die mij behoorlijk wat creatieve energie heeft opgeleverd en voor het eerst voel ik mij als schrijver echt op mijn plaats. Het plan om eventueel nog iets van proza te tikken is naar de achtergrond geduwd. Eigenlijk vroeg ik mij af: ben ik nog wel een verhalenverteller? Misschien. Maar stiekem zie ik mijzelf steeds minder op die manier. Tot ik dus dit manuscript vond.

Ik moest er eerst wel om lachen. Ik bedoel, “proefdruk”? Dit dateert van 2007. Ik was toen achttien. Oud genoeg om beter te weten en jong genoeg voor de juiste dosis bravoure. Al betwijfel ik sterk of ik toen überhaupt wist wat “proefdruk” betekende. Maar goed, daar gaat het niet om. Ik zag weer voor mij hoe ik op een verhaal zwoegde, personages door mijn krankzinnige ideeën leidde en de associaties op elkaar stapelde. Ik gebruikte beelden uit films en boeken, plukte die uit hun context en propte ze tussen mijn eigen verzinsels.

Stilistisch ben ik van ver gekomen. Ik had geen enkel gevoel voor ritme en dacht dat ik, ten behoeve van de literaire kwaliteit, zoveel mogelijk bijvoeglijke naamwoorden moest inzetten. Godallemachtig. Dat ik op mijn achttiende dacht dat ik zo moest schrijven.

Toch ervaar ik ook weemoed. Dit was wat ik het liefste deed. Mijn verbeelding op papier zetten, omzetten naar woorden. Of dat boek er ooit gaat komen weet ik niet. Maar om nog eens een verhaal te schrijven, lekker diep te duiken in mijn onnavolgbare fantasie waarin onaangepaste personages rondlopen? Ik mis het wel. Misschien moet ik mij er toch weer eens aan wagen, aan dat proza.