Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.
Ik wist dat Capharnaüm een pittige titel zou worden, de ellende die de makers over hun jonge personage heen storten is wel héél erg treurig. Hoofdpersoon Zain, een mondige twaalfjarige jongen die moet overleven in een straatarme familie, besluit na een reeks zwaar traumatische ervaringen zijn ouders voor het gerecht te dagen. De aanklacht: dat ze hem hebben gekregen. Zain beschuldigt zijn ouders ervan dat hij op de wereld is gezet. Waarom hebben ze voor zijn geboorte gekozen als ze hem toch geen liefde gingen geven? In flashbacks krijgen we te zien wat die traumatische ervaringen precies zijn. En inderdaad, Zains ouders zijn geen prijswinnende opvoeders.
Ze hebben er geen probleem mee hun minderjarige dochter uit te huwelijken aan een winkelier, en geven Zain slaag als hij weer eens brutaal is. Als ze wél eens liefdevol in elkaars armen liggen, leven ze zich naast de kinderen uit. De nachtelijke liefdesscène is zowel hilarisch als dieptreurig.
Het is natuurlijk de bedoeling om Zain op te voeren als bijdehande overlever. Het kan de volwassenen helemaal niets schelen dat hij pas twaalf is, het blijft eten of gegeten worden. Maar ik kan onmogelijk met hem sympathiseren. Sterker nog, zijn grote mond gaat op de zenuwen werken. Iedereen met wie hij in aanraking komt – van de tragische Aspro tot de weerzinwekkende Assaad – heeft een dubbele agenda en laat Zain uiteindelijk barsten.
Regisseuse Nadine Labaki wil ons zo graag laten voelen hoe kut Zains leven is, dat ik halverwege de titel ben sufgebeukt.
Wat mij nog het meest vervreemd van Capharnaüm is dat er werkelijk niets positiefs gebeurt. Ook die bedoeling begrijp ik – het leven in deze wereld is nou eenmaal zo – maar zo halverwege de titel verlang ik intens naar de verlossende finale. Regisseuse Nadine Labaki wil ons zo graag laten voelen hoe kut Zains leven is, dat ik halverwege de titel ben sufgebeukt. Als er al iets van hoop dreigt te glimmeren, wordt Zain weer bruusk teruggegooid in de donkere tunnel. En zorgen de makers ervoor dat hij steeds dieper valt.
Ik weet heel goed dat wat Capharnaüm laat zien, de grimmige realiteit is. Ik weet dat er straatkinderen rondlopen die op belachelijk jonge leeftijd voor kinderen moeten zorgen. Verslaafd raken. Slachtoffer worden van verkrachtingen, kindhuwelijken en huiselijk geweld. Maar voor een film zou ik het toch wel prettig vinden om wat lucht te hebben. Capharnaüm is zo ontzettend donker, zo hulpeloos, zo hard, dat het een overkill wordt. Ik heb zelden zo depressief de bioscoopzaal verlaten.