Barton Fink is een toneelschrijver die zojuist zijn grootste hit heeft gehad en is benaderd voor een film. Een worstelfilm. Hij aarzelt, maar wordt door het aantrekkelijke bedrag over de streep getrokken. Hij reist af naar Los Angeles, waar hij in een benauwde hotelkamer slaapt. Producer Jack Lipnick heeft alle vertrouwen in Barton en verwacht dat de gevierde auteur niets minder dan een meesterwerk zal afleveren. Hij wil graag aan de vraag voldoen, er is één probleem: hij heeft geen idee hoe hij een worstelfilm moet schrijven. Terwijl hij naar het witte papier in zijn typemachine tuurt, biddend voor een sprankje inspiratie, komen de muren op hem af.
De eerste keer dat de nerveuze schrijver zijn zompige kamer inloopt (er overheersen bruine kleuren en het is zo warm dat het behang loslaat) probeert hij vergeefs het raam te openen. Op tafel ligt een potlood voor hem klaar. Barton kruipt achter de schrijfmachine en tikt wat woorden, al snel loopt hij vast.
Het wordt warmer in de kamer, de sfeer wordt bedompter. Het is zo stil dat je je afvraagt of er iets mis is met het geluid. Het duurt ongemakkelijk lang voor Barton op gang komt en de plot van de film zelf zich openbaart. De gebroeders Coen storten hun hoofdpersonage met liefde in een poel van ellende, laten hem wanhopig spartelen.
Het helpt ook niet dat Bartons luidruchtige buurman Charlie Meadows regelmatig langskomt. Hoewel hij goede bedoelingen heeft, zorgt hij juist voor meer barsten in Bartons reeds breekbare geest. En als Barton de minnares van de beroemde schrijver W.P. Mayhew ontmoet, slaan de Coens een wel erg drastische weg in. Eentje die op de lachspieren werkt omdat het zo volstrekt idioot is, maar evenwel afschuw zal opwekken.
Barton Fink titel gooit genres in de blender en laat er iets ondefinieerbaars uitvloeien wat vreemd doch erg lekker smaakt. Deze dramakomedie (welke naam je dit beestje ook wil geven) doet sterk denken aan de hysterische humor van Raising Arizona, maar dan wel met de ingehouden spanning van Blood Simple.. Daardoor snijdt het dieper, is het verhaal tragischer en de humor subtieler. Door bovendien een spelletje te spelen met feit en fictie wordt steeds onduidelijker wat nu echt is en wat deel uitmaakt van Bartons overspannen verbeelding. De Coens weigeren duidelijkheid te bieden. Liever concentreren ze zich op de surrealistische gevangenis die ze voor hun held hebben gebouwd.
Joel & Ethan Coen/John Turturro en John Goodman