Het wonder is geschied! Zes jaar na Villains keert Queens of the Stone Age terug met een gloednieuw album. In Times New Roman… luidt de onheilspellende titel. Tijd om weer eens te luisteren naar dat andere album waarmee Joshua Homme en zijn bandmaatjes tien jaar geleden hun vorige comeback maakten: …Like Clockwork.

Wat mij vooral nog bijstaat waren de omstandigheden die als doemrook om dit meesterwerk kringelden. Homme worstelde met een zware depressie en putte inspiratie uit een bron vol giftig water. Geen wonder dat …Like Clockwork het zwaarmoedigste werkstuk van Queens of the Stone Age is geworden. Hoor de trage riff in Keep Your Eyes Peeled. De dreigende synthesizers van The Vampyre Of Time And Memory. Of de weergaloze gitaarsolo in I Appear Missing (wat mij betreft één van de beste nummers die de band ooit heeft geschreven).

Als schrijver is Homme hier op zijn best. Persoonlijke ontboezemingen, de verlamming van depressie, beelden vol dreiging… Het zijn geen leuke zaken, ze leveren wel prachtige tekstregels op. Neem “The view from Hell is blue sky“, “I want God to come/and take me home”, “Pieces were stolen from me/or dare I say/given away”, of mijn favoriet: “Dancing on wire, both ends are on fire/cut me loose“. Misschien geen meesterpoëzie, het voelt rijper en volwassener dan eerder werk.

Op …Like Clockwork bezong Homme de pijn die zich in de diepste krochten van zijn ziel had genesteld. Ongemakkelijk voor hem, goed voor ons. Het leverde een album op dat kwalitatief net onder Songs for the Deaf staat.

Zal In Times New Roman… hetzelfde niveau halen? Volgende maand weten we het.