De bliksem. Dat ene ongrijpbare moment vol explosieve liefdesenergie. Ik heb er nooit echt in geloofd. Tot afgelopen woensdag. Ik zat in een kroegje toen zij plotseling naast mij stond.
Pats.
Boem.
Knetter.
Ik dacht, dus zo voelt het. Dat je gewoon niets meer kan zeggen. Alleen staren. Mijn hoofd ontplofte.
“Je trilt helemaal” zei ze. Voor alle duidelijkheid, ik bewoog geen spier. Maar ik wist exact wat zij bedoelde. Door de blikseminslag stroomde mijn energie zo snel dat het uit mijn huid lekte. En dat pikte zij moeiteloos op.
Wat had ik graag gewild dat dit moment zou uitgroeien tot iets groters. Iets nog mooiers. Maar ik wist dat wij niet synchroon liepen met onze levenservaringen. Nee. Dit zou een mooie herinnering worden. Bedoeld om in een kistje te stoppen en er zo nu en dan naar te kijken.
Het duurde wel even voor ik weer helemaal was afgekoeld. Maar wat ben ik blij dat ik ben geraakt.
De bliksem. Dat ene ongrijpbare moment vol passie en verlangen. Ik had er nooit echt in geloofd. Tot afgelopen woensdag. Ik zat in de kroeg, omringd door een wervelwind van geluid en beweging, toen hij plotseling binnenkwam.
Pats.
Boem.
Knetter.
Mijn hart sloeg over en de wereld stond even stil. Hij stond daar, als een god onder sterfelijken. Zijn aanwezigheid overweldigde me, en ik voelde een onweerstaanbare aantrekkingskracht die me naar hem toe trok. Het was als een blikseminslag die mijn lichaam doorstroomde, me vervulde met een ongekend verlangen.
“Je trilt helemaal,” zei ik, mijn stem doordrenkt van opwinding. Hij leek verrast, maar ik kon het voelen. De elektrische energie die uit zijn poriën lekte, raakte mijn huid en zond tintelingen door mijn hele wezen. We waren verbonden, op een niveau dat woorden niet konden beschrijven.
Ik wilde dat dit moment eeuwig zou duren. Dat het uit zou groeien tot iets groters, iets intensers. Maar ergens wist ik dat onze wegen misschien niet parallel liepen. Toch zou dit moment een kostbare herinnering blijven, een vurige flits van passie die ik voor altijd in mijn hart zou bewaren.
Het kostte me tijd om weer met beide benen op de grond te staan, om de intense energie te laten bedaren. Maar ik was dankbaar. Dankbaar dat ik geraakt was, dat ik die ene bliksem zag die mijn hart in vuur en vlam zette en me de mogelijkheid gaf om een diep, onbekend verlangen te ervaren.
De vonk die tussen ons oversloeg, zou altijd een vurige herinnering blijven. Een herinnering aan de krachtige aantrekkingskracht die ons verenigde, aan de onvergetelijke connectie die we deelden in dat ene betoverende moment, waarin de wereld even stilstond en de bliksem ons samenbracht.