Het scheelde weinig of ik had alle negen afleveringen van het eerste seizoen van The Last of Us in één keer verslonden. Waarom toch? De sciencefictionserie is immers gebaseerd op het gelijknamige spel. En spelverfilmingen garanderen doorgaans geen succes. Zie inferieure voorbeelden als Super Mario Bros. en Street Fighter. The Last of Us is het bewijs dat het ook anders kan. De wereld wordt getroffen door een agressief schimmelvirus dat de aardbewoners verandert in een soort naar mensenvlees hunkerende zombie.
Na rigoureuze ingrijpen om de om zich heen grijpende infectie te bedwingen, houden de overheden de bevolking in een ijzeren greep. Een kleine maar koppige verzetsgroep probeert de dictoriale vuist open te breken.
En dan duikt daar ineens Ellie op. Een jong meisje dat besmet is met het virus maar geen tekenen van de symptomen vertoond. Zij zou wel eens de sleutel tot bevrijding kunnen vormen. Want met een geneesmiddel is er geen enkele reden meer tot de krampachtige quarantaines.
Joel, die vlak voor de uitbraak zijn jongere broer uit het oog verloor, moet Ellie naar een speciaal ingericht ziekenhuis brengen. Daar kan het geneesmiddel worden gecreëerd. Hij neemt de taak knarsetandend op zich. Hij heeft betere dingen te doen dan een puber escorteren. De twee ondernemen een lange, gevaarlijke reis waarbij ze volledig afhankelijk van elkaar zijn.
Om terug te komen op de vraag waarom ik The Last of Us zo fenomenaal goed vind. Ik ben groot fan van het genre en dol op zombies die mensen aan stukken scheuren. De serie heeft vleugjes van Stephen Kings The Stand en maakt gebruik van een gegeven dat niet zo vergezocht is, zodat het fantastische element des te makkelijker geaccepteerd kan worden.
Maar dit alles vormt de bloederige en magische oppervlakte. Wat daaronder zit maakt het helemaal intrigerend. The Last of Us stijgt tot hoge niveaus door de twee personages die de afleveringen op hun schouders dragen: Joel en Ellie. Twee goed doorbloede figuren met authentieke en bloedeigenwijze karakters die langzaam en aarzelend naar elkaar toe groeien.
De twee laten meer en meer van elkaar zien en ontwikkelen een broze relatie. Voor Joel is Ellie op de eerste plaats een object dat van A naar B moet worden vervoerd. Hoe langer hun samenzijn duurt, hoe meer hij iets van vaderliefde voor haar voelt. En zij hem plaagt met flauwe woordgrappen. Die relatie is wat gaandeweg de loop van de serie bepaalt.
Ik heb ook een zwak voor de vele grijstinten die door de afleveringen heen zijn verwerkt. De grens tussen goed en kwaad is zo sterk geërodeerd dat voor ieders handelingen wel wat te zeggen valt. Er zijn geen pure “bad guys” en “good guys”. Alleen mensen die graag willen blijven overleven.
Hypes dienen wat mij betreft met de nodige achterdocht te worden benaderd. In het geval van The Last of Us is het raak. Van de allereerste tot aan de allerlaatste minuut bieden de negen afleveringen alles waar ik dol op ben. En meer.
Bedacht door: Neil Druckmann & Craig Mazin. Met: Pedro Pascal en Bella Ramsey
