“A show about nothing” zei George Constanza ooit in de legendarische serie Seinfeld toen hij een show wilde verkopen aan een stel netwerkbonzen. Dat was ook waar de serie zelf over ging. Volstrekte onbenulligheid. Zinloosheid. Je kan er ook “de viering van het alledaagse” van maken, maar “a show about nothing” klinkt toch net iets lekkerder. Ik moest aan die woorden denken bij Curb Your Enthusiasm, geschreven en gespeeld door Larry David, medeverantwoordelijk voor Seinfeld. Na afloop van die geliefde sitcom kwam David jaren later terug met een show die exact op hetzelfde principe leunde.

Maar nu neemt hij de hoofdrol op zich en speelt hij een fictieve versie van zichzelf. In het universum van Curb Your Enthusiam is David getrouwd met Cheryl en kan hij nog dagelijks de vruchten plukken van Seinfeld. Verder probeert hij, zo goed mogelijk slalommend langs de obstakels, gewoon zijn leven te leiden.

In de eerste aflevering bijvoorbeeld draagt hij een broek met de bobbel op net de verkeerde plek. Alsof hij rondloopt met een erectie. Je zou kunnen zeggen, koop een andere broek. Maar Larry piekert er niet over. Prima, hij zal toch de consequenties, al dan niet tandenknarsend moeten ervaren. Deze situatie is ook de beste manier om Curb Your Enthusiasm mee te typeren. Van iets kleins en onbenulligs iets groots maken.

David weet hoe hij deze formule tot in perfectie uit moet werken omdat hij met heel veel overtuiging de ultieme neuroot speelt. Tot op het autistische kan hij zich kapot ergeren aan minieme details waar de gemiddelde persoon de schouders over ophaalt. David kan dat niet. Loslaten, accepteren en doorgaan zit niet in zijn natuur.

Die halsstarrige houding ken ik ook van mijzelf. Wat dat betreft kan ik Davids irritaties best begrijpen. Ook leuk zijn de cameo’s die langskomen (Bob Odenkirk als pornoacteur!) en het geïmproviseerde karakter van de show (de acteurs kregen per episode alleen een blauwdruk van wat er zou gebeuren), evenals de afwezigheid van een lachband.

In tegenstelling tot Seinfeld merk ik wel dat Curb Your Enthusiam toch wat minder hoog bij mij scoort. Ik vermoed omdat ik Davids solo-avontuur soms iets te scherp vind smaken. Het is prachtig dat hij zichzelf in zwart komische situaties stort, maar moet het allemaal nou zo cynisch? Er is nooit een moment dat David iets goed doet?

De absurdistische wendingen voelen soms ook net iets te bedacht. Alsof de plot (voor zover je daarvan kan spreken…) erg diep moest buigen voor een nieuw bizar-komisch idee. Op een gegeven moment had ik ook wel door hoe David de episodes inrichtte.

Uiteindelijk benadert Curb Your Enthusiam toch meer de beoogde zinloosheid dan Seinfeld. Al verlangde ik soms naar wat meer dan de half-kale neuroot die iedere keer weer de wereld tegen zich krijgt.

Bedacht door: Larry David. Met: Larry David en Cheryl Hines