Mijn laatste bespreking van het jaar wilde ik wijden aan een film die ik jaren geleden in fragmenten zag. Een film die de carrière van een kind-ster katapulteerde en een aaneenschakeling van inferieure vervolgen voortbracht. Hij werd met Kerstavond nog in mijn stamkroeg vertoond. Niet dat er ook maar iemand naar keek. Maar het zegt wel wat over de status van deze Kerstklassieker. Ik heb het natuurlijk over Home Alone, waarin Macaulay Culkin Kevin speelt, de jongste telg van een familie die hem vergeet tijdens de hectische Kerstvakantie.

Hij is moederziel alleen in het majestueuze huis en extatisch over zijn onverwachte vrijheid. Er komt een einde aan de lol als twee dieven willen inbreken. Kevin moet nu van alles uit de kast halen om huis en haard te beschermen.

Die scènes, met de agressieve, door Kevin in elkaar geknutselde vallen en de brute slapstick van Joe Pesci en Daniel Stern, hebben Home Alone tot de klassieker gemaakt. Volgens de liefhebbers dan. Want ik weet het niet zo goed met deze film. Ik worstel met drie verschillende emoties.

Allereerst zie ik Home Alone als een tenenkrommend domme en onnodig wrede “familiefilm”. Het script zet Kevin wel erg nadrukkelijk neer als het zwarte schaap van de familie. Hij is de sta-in-de-weg, de stuntel die vooral uit ieders weg moet blijven. Geen wonder dat juist hij wordt vergeten als de familie op vakantie gaat. Maar… waar heeft hij die status aan verdiend? Ik zie een buitenstaander, een nerveuze eenling die door iedereen af wordt gesnauwd.

Daar komt bij dat de twee dieven ergerlijk domme personages zijn. Karton heeft meer diepgang dan deze twee sukkels. En dan zijn er nog de pijnlijke en onnodig wrede vallen. Ik vermoed dat de schrijvers de tijd van hun leven hadden om deze scènes op papier te zetten, op beeld ziet het er wel erg heftig uit. Haar in brand? Spijker in voet? Lachen.

Maar Home Alone kan ook anders worden bekeken. Als een spannende film voor de familie, waarin de jongste leert om via slimmigheidjes voor zichzelf op te komen. Het gaat over familie, vergiffenis en Kerstmis. De boodschap is om negativiteit los te laten, de imperfectie van de ander moet accepteren. Kevins buurman begraaft op het einde de strijdbijl om zo zijn zoon weer te kunnen spreken, Kevin vergeeft zijn familie dat ze hem per abuis achterlieten in het grote huis.

En dan is de nog de derde optie: Home Alone is niet voor mij. Ik heb echt geprobeerd om er iets positiefs in te zien, in mijn ogen is het een platte en simplistische poging tot familievermaak, met een verhaal dat ik erg flauw en gezocht vind. En de ouders van Kevin maken wat mij betreft kans op de prijs van “slechtste ouders ooit”.

Ik zal de aanhang ongetwijfeld zwaar op de tenen trappen, ik vind Home Alone een matige film. En dan ben ik nog mild. Ik hoop vooral dat ik in 2023 betere titels zal zien.

Regie: Chris Columbus. Met: Macaulay Culkin en Joe Pesci