Wie had ooit gedacht dat Better Call Saul, de proloog op moderne klassieker Breaking Bad, zo goed ontvangen zou worden? Nu het verhaal is afgerond zijn liefhebbers en critici het er zelfs roerend over eens dat de serie over advocaat “slippin’” Jimmy beter is dan die over drugskoning Walter White. Als iemand die traditioneel achter de hypes aanloopt begon ik pas met Better Call Saul toen de laatste afleveringen werden uitgezonden. In dit geval was dat trouwens positief. Ik hoefde geen immers nieuwe seizoenen af te wachten.
Jimmy McGill werkt keihard om advocaat te worden. Hij kijkt huizenhoog op tegen broer Chuck McGill, die zijn bedenkingen heeft bij Jimmy’s aspiraties. Chuck weet namelijk dat Jimmy een flexibele omgang heeft met de wet en de regels wel erg ver doorbuigt. Gedurende de seizoenen komt Jimmy in aanraking met minder frisse figuren en belandt hij in de wereld van drugshandel.
Maar Jimmy heeft altijd één principe gehad: geld. En als hij geld kan verdienen door drugshandelaren te vertegenwoordigen, dan doet hij dat. Ook als die rondzwaaien met een vuurwapen. Of hun concurrentie een kopje kleiner maken. Het is een kwestie van tijd voor de advocaat van de duivel Walter ontmoet en Better Call Saul aansluit op Breaking Bad.
Het hart van Better Call Saul ligt bij het onderliggende geschil tussen Jimmy en Chuck. Twee broers die voor elkaar klaarstaan maar door hun verschillende levensopvattingen ook knetterhard botsen. Jimmy wil dolgraag de goedkeuring van Chuck, die het weer niet kan hebben dat Jimmy met alles wegkomt. Het is een strijd die teruggaat naar hun kindertijd en niet met een avondje praten is opgelost.
Ik moest denken aan twee andere broers wiens ruzie beschreven staat in de Bijbel: Kaïn en Abel. Goed en slecht. Jaloezie en afgunst. Het lievelingetje en de buitenstaander. Twee bloedverwanten met uiteenlopende principes. De schurende relatie tussen Jimmy en Chuck is de reden dat ik Better Call Saul bleef kijken. Er gebeurt natuurlijk nog veel meer, die twee broers met hun botsende ego’s maakte het voor mij echt kijkwaardig.
Wat was ik dan ook teleurgesteld over de richting die bedenkers Vince Gilligan en Peter Gould insloegen. Ik wist dat Jimmy zich moest ontwikkelen tot de glibberige advocaat Saul Goodman, maar door die transformatie raakte ik elke sympathie voor hem kwijt. Dankzij Chuck had hij nog iets humaans. In gezelschap van geliefde Kim Waxler ontpopte Jimmy zich tot narcistische pestkop. Verschrikkelijk. Kan deze man alsjeblieft in de donkerste kerker worden gegooid? Nadien de sleutel graag weggooien.
Wel alle respect voor Bob Odenkirk, die zes seizoenen lang dit complexe personage zo overtuigend heeft vertolkt. Om nog maar te zwijgen over de rest van de cast. En petje af voor Gilligan en Gould, die zich bewezen hebben als uitstekende vertellers. Maar Breaking Bad is in mijn ogen de betere serie.
Bedenker: Vince Gilligan & Peter Gould. Met: Bob Odenkirk en Michael McKean