Waarom nu deze obsessie?

Shia Labeouf verklaarde onlangs dat de dramatische gebeurtenissen uit Honey Boy, waarin hij de traumatische relatie met zijn vader belicht, uit de dikke duim is gezogen.

Waarom Shia LaBeouf?

Wat mij met name aan LaBeouf dwarszit, is dat ik niet goed weet hoe hem in te moeten schatten. Is Shia LaBoeuf een aandachtsgeil alfamannetje die zich onder de noemer “kunstenaar” publiekelijk misdraagt? Of toch een miskend talent die weet wat hij doet? Enerzijds kan je niet om zijn intense energie heen. LaBeouf heeft iets weg van Marlon Brando’s machismo en het korte lontje van Christian Bale. Anderzijds liet LaBoeuf zich op de rode loper zien met een papieren zak over zijn hoofd en imiteerde hij het kunstproject van Marina Abramovic waarbij hij deelnemers strak in de ogen keek.

Laat ik ook niet vergeten dat er aanklachten zijn geuit wegens seksuele intimidatie. En dat hij losse handjes zou hebben. Kennelijk is LaBeouf niet in staat om zijn tomeloze energie in goede banen te leiden, met als gevolg fysieke intimidatie. Zijn relatie met Amy Goth zou ook behoorlijk stormachtig verlopen, al heeft Goth wel zijn kind gebaard en lijkt hun liefdesleven in rustiger vaarwater te zijn gekomen.

LaBoeufs verklaring over Honey Boy werkt die wantrouwen in de hand. Ik vond dat namelijk een prachtige film vol rauwe emotie. Maar LaBeouf heeft dus het publiek belazerd? Gemanipuleerd? Waarom in godsnaam? Misschien is de biecht wel verzonnen en geniet LaBeouf van de verwarring. Is hij inderdaad aandachtsgeil.

De kans dat ik hem ooit tegenkom is astronomisch klein en ik blijf erbij dat hij één van de betere acteurs van zijn generatie is, zijn onvoorspelbaarheid blijft knagen. Ik vertrouw hem niet. Sowieso ben ik zwaar allergisch voor mensen met losse handjes, die ook nog eens denken dat ze wegkomen met jatwerk. Ik ben benieuwd hoe lang Goth het met hem uithoudt.