Met Warcraft moet een eerste deel worden voorgesteld. Hij heeft niet voor niets als ondertitel “The beginning”. Duncan Jones regisseert deze film ook als opzet naar meer, met verhaallijnen die in een eventueel vervolg hun afwerking moeten krijgen. Jones mikt daarbij op de epische fantasy van Lord of the Rings, compleet met verscheurde families en verwijzingen naar de Bijbel. In Warcraft moeten de orks noodgedwongen hun wereld verlaten en zich vestigen op een nieuwe plaats. Tovenaar Gul’dan (Daniel Wu) opent hiervoor een portaal naar het koninkrijk van Llane Wrynn (Dominic Cooper).
Niemand heeft ooit eerder de reusachtige en aartslelijke orks gezien. Het zijn net buitenaardse wezens die de wereld van de mens binnendringen. Het wordt helemaal spannend omdat orks gewend zijn om oorlog te voeren. En daar zitten de mensen niet op te wachten.
De ellende is compleet als stamhoofd Duraton (Toby Kebbell) de malicieuze intenties van Gul’dan ontdekt. Wil Duraton zich echt toeleggen op zwarte magie wat ten koste zal gaan van zijn stam? Hij vraagt de hulp van Llane om zich te ontdoen van Gul’dan, er blijken helaas nogal wat verraders rond te lopen, met als gevolg flink wat bloedvergieten.
Warcraft zou in theorie een prachtig eerste deel kunnen vormen. Maar deze deels geanimeerde fantasy heeft meer weg van een niet helemaal geslaagde versmelting van digitale effecten en echte acteurs. De animatie ziet eruit als een uitgerekte cutscene uit het spel zelf, waar de acteurs onwennig tussendoor lopen.
Het zijn nochtans klinkende namen. Zo is er Ben Forster als magiër Medivh en komt ook Paula Patton (de ex van Robin Thick) langs als halfbloedje Garona. Ze heeft het uiterlijk van een mens, maar is wel bedekt in een groene kleur en heeft twee kleine slagtanden in haar mondhoeken. Precies het soort gebit waar de echte orks mee rondlopen. Je zou zeggen dat de cast prima kan communiceren met de om hen heen gebouwde fantasy-wereld, ik heb het gevoel dat ze zich er niet echt in thuis voelen.
Mijn probleem met Warcraft is dat ik door deze minpunten wordt afgeleid door frivole details. Neem nou die eerder genoemde slagtanden. Dat kan toch onmogelijk comfortabel in de mond zitten? Hoe krijgen de orks hun voedsel weg? Hebben ze niet massaal last van een onderbeet? Zitten ze zich niet consequent onder te kwijlen? Lukt het ze wel om goed te slikken?
Eerlijk, ik ben best wel benieuwd naar een eventueel vervolg. Maar dan in pure animatie. Ik heb geen idee of dat echt voor vebetering zorgt, alles is fijner dan deze ongemakkelijke hybride.
Regie: Duncan Jones. Met: Travis Fimmel en Paula Patton