Ik zou bijna zeggen dat niet Top Gun: Maverick of Jurassic Park: Dominion de meest besproken film van het jaar is, maar Elvis. De biopic, geregisseerd door Baz Luhrmann, roept gepolariseerde reacties op. De één kan er helemaal niets mee, de ander vindt hem juist fenomenaal. Peter Buwalda, die in Zomergasten zijn liefde voor de koning van rock en roll nog uitgebreid besprak, beschreef in zijn column voor de Volkskrant dat hij deze film beslist niet gaat kijken. Iets in de trant van dat je toch ook niet naar Danny DeVito gaat kijken als hij met een pruik op Maradona zou nadoen.
Iedereen moet natuurlijk helemaal zelf weten of hij of zij Luhrmanns nieuwste titel een kijkbeurt gunt, het maakt in ieder geval nieuwsgierig. Elvis wordt verteld vanuit het perspectief van Colonel Tom Parker, een heerlijk diabolische rol van Tom Hanks. Tom Parker was de manager van Presley en werd naderhand door iedereen beschuldigd van financiële wanzaken en het uitknijpen van zijn jonge cliënt. Sterker nog, de gokverslaafde Amerikaan met cowboyhoed zou Presley het graf in hebben gejaagd.
Nonsens, aldus Tom Parker, die aan het begin van de film met een been in zijn doodskist staat. Niet hij, maar de fans waren verantwoordelijk voor Presley’s vroegtijdige overlijden. Om zijn woorden kracht bij te zetten neemt hij het publiek mee naar Presley’s woelige leven en hoe hij bij hem betrokken raakte. Presley was al vroeg in de ban van blues en gospell en wilde niets liever dan muziek maken. Dankzij zijn krachtige vocalen en seksuele podiumaanwezigheid (zie die zwaaiende heupen) wordt hij het nieuwe gezicht van de opstandige jeugd. Tom Parker ziet zijn nieuwe geldbron.
Alsof Luhrmann zelf in de ban was van de opzwepende rock en roll, maakt hij van Elvis een ontspoorde praalwagen. Net zoals de zanger zich een briljante showmeester toonde, zo lawaaierig is deze biopic. Het gaat niet zozeer over de persoon achter Presley, maar om de artiest, de muzikant die vrouwen liet gillen zodra hij zijn heupen liet bewegen. Op zich toont Luhrmann ook zijn familieliefde en conservatieve levenshouding, uiteindelijk gaat het erom wat er op het podium gebeurt.
Die invalshoek kan weerstand oproepen. Mocht je Moulin Rouge! een hoop gebakken lucht vinden, dan kan je Elvis het beste overslaan. Maar dan mis je evengoed Aystin Butler. Hij is namelijk briljant als Presley. Het accent, de danspassen, hoe hij die iconische zonnebril draagt, zijn podiumaanwezigheid, alles klopt. Hetzelfde geldt voor Hanks, die de film lang zichzelf in het goede spotlicht wil plaatsen.
Daarnaast vind ik het ook kort door de bocht om Elvis af te doen als opdringerige circusattractie. Het gaat ook over een breuk met het gezapige heden en een blik naar de opwindende toekomst. Presley blies de deur van rock en roll wagenwijd open en maakte het pad vrij voor The Beatles. Er vond een joekel van een cultuuromslag plaats die lang niet door iedereen omarmd werd. De jeugd ging verdorie luisteren naar muziek met invloeden van de verfoeide – mijn excuses voor dit woord – kleurlingen! Dat kon toch niet de bedoeling wezen?
Persoonlijk heb ik genoten van de 159 minuten die Elvis duurt. Buwalda’s vergelijking met DeVito, een pruik en Maradona is wat mij betreft onjuist. Als je, net als ik, de in goud gedoopte drukte kunnen waarderen, dan is Elvis vrijwel perfect.
Regie: Baz Luhrmann. Met: Austin Butler en Tom Hanks