Hoe beter Valentijnsdag door te brengen dan met de cultpulpklassieker Barbarella uit 1968? Ik had toch geen plannen voor de “meest romantische dag van het jaar” en Roger Vadims erotische sciencefiction werd hervertoond in Kriterion. Dus toog ik na het werk naar de studentenbioscoop, waar de film speciaal voor de vanavond werd ingeleid. In de hoofdrol zien we een piepjonge Jane Fonda, die in de beginbeelden haar astronautenpak afpelt tot ze poedelnaakt voor de camera staat. Precies dan komt er een video-oproep van haar leidinggevende. Ze kan zich gewoon van hem afwenden.
Maar Barbarella blijft staan waar ze staat. Haar baas geeft opdracht om de vermiste wetenschapper Durand Durand (Mile O’Shea) terug te vinden. Iets met een wapen dat het universum kan vernietigen. Ze kleedt zich (eindelijk) aan en gaat op reis door de ruimte. Barbarella is absoluut niet bedoeld om serieus te nemen. De bordkartonnen decors en kinderlijk simplistische personages werken op de lachspieren, het acteerwerk is niveau basisschool.
Toch heb ik genoten van Barbarella en dat heeft alles te maken met de toewijding van de cast en crew. Hoe slecht het ook wordt, iedereen blijft moeite doen om er tenminste iets van te maken. Fonda gooit zich helemaal in de rol van seksueel ontwakende vrouw (daarover later meer), de schurken kauwen op hun teksten alsof het kauwgomballen zijn. De personages dragen overdadige kostuums (zie de vleugels van Pygar, gespeeld door John Phillip Law) en lopen door sets die nog best overtuigend als buitenaardse werelden.
Barbarella was echt een film die op mijn kijklijst stond en de verwachtingen heeft ingelost.
Barbarella is camp, een met glitters overstrooid sciencefiction-avontuur waarin alles juist zo overdreven mogelijk mag worden neergezet. Sterker nog, dat is absolute noodzaak. Hoe anders kan de film wegkomen met decorstukken waar zelfs Ed Wood de wenkbrauwen bij zou fronsen? Vadim geeft ook nog de ruimte aan bizarre humor via Dildano (David Hemmings). Dit warhoofd wil een revolutie leiden, maar raakt verstrikt in zijn eigen chaos. Het hoogtepunt is als hij Barbarella een onzichtbare sleutel wil overhandigen, die sleutel kwijtraakt en weer terugvindt.
Het verhaal dient overduidelijk om het thema van de film te dragen. Barbarella gaat uiteindelijk over seks en hoe Barbarella daarmee omgaat. Eerst komt de übermannelijke Mark Hand (Ugo Tognazzi) op haar pad. Na de eerste aarzelingen laat Barbarella hem toe, om na afloop languit op het kleed te blijven liggen met een hemelse glimlach op haar mond. Ook de gevleugelde Pygar weet haar op een roze wolk te krijgen. Even later probeert The Great Tyrant (Anita Pallenberg) Barbarella nog tevergeefs te verleiden.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit erotische element aanmoet. Noem mij maar preuts of een doorgeschoten moralist, maar kan dit nog wel? De jonge vrouw die eens echte seks moet ervaren. Het doet denken aan een slechte puberfantasie. Als Barbarella door die ervaringen een ontwikkeling doormaakt, prima, maar daar is nauwelijks sprake van. Je zou kunnen beargumenten dat ze haar meisjesachtige aura verliest, dat vind ik redelijk zwak.
Hilarisch, bizar en herkijkbaar.
Maakt dit van Barbarella een minder genietbare cultklassieker? Ik moet toegeven dat ik er alsnog van heb genoten. Barbarella weet wat het is en schaamt zich daar niet voor. Door zijn eigen slechte smaak te erkennen en omarmen hapt het evengoed lekker weg. Ik beschouw het op zijn minst als een guilty pleasure. Wetende dat er heel wat mis is aan deze film, ben ik er stiekem gek op.
Het is niet de meest romantische film die je je kan indenken, ik vond het een geslaagd Valentijnsuitje. Barbarella was echt een film die op mijn kijklijst stond en de verwachtingen heeft ingelost. Hilarisch, bizar en herkijkbaar. En voor ik het vergeet, de filmtitel ken ik ook van een nummer van wijlen Scott Weiland. Zijn Barbarella heeft niets met de film te maken, het is een prachtige demonstratie van zijn elastische vocalen.
Regie: Roger Vadim. Met: Jane Fonda en John Phillip Law