Technisch gezien ben ik met geboortejaar 1989 een millennial, ik heb mij nog nooit een millennial gevoeld. Ja, er kan tegenwoordig uit zoveel studies en toekomstmogelijkheden worden gekozen dat iemand er knettergek van wordt. Om nog maar te zwijgen van de moderne technologie die elke seconde onze aandacht opeist. Maar om nou te zeggen dat ik gebukt ga onder zware keuzestress? Van gekkigheid niet weet wat ik wil in het leven? Om die reden had ik weinig behoefte aan The Worst Person in the World, door iedereen beschouwt als de ultieme millennial-film.

Aan de andere kant kan het wel een mooie bespreking opleveren. Hoe sterker mijn mening, hoe interessanter het wordt. Dus bezocht ik evengoed Joachim Triers “onconventionele romantische komedie”. Julie (Renate Reinsve) fladdert van studie naar studie, ontdekt steeds andere dingen ze leuk vindt en komt dan de charmante hoogleraar Aksel (Anders Danielsen Lie) tegen. Aksel is helemaal gek van de jonge studente, Julie is druk bezig met een zoektocht naar zichzelf. Hij wil graag kinderen, zij wacht liever nog even. Waarop? Geen idee. Zij weet dat zelf ook niet. Julie ontmoet dan Eivind (Hebert Nordrum), met wie zij een avond doorbrengt zonder officieel vreemd te gaan.

Zo mijmert The Worst Person in the World verder, zachtjes voortgedreven door Julie’s wijfelende karakter. Aksel houdt van haar wispelturige persoonlijkheid, ik krijg er de kriebels van. Is dit nou typisch gedrag van millennials? Dat iemand overweldigt wordt door de immensiteit van het leven, kan ik dezer dagen heel goed begrijpen. Maar ik verdenk Julie ervan gewoon een neurotische draaikont te zijn. Ik vind haar eerder labiel dan dat zij zich geen raad weet met haar toekomst.

Misschien ben ik geen echte millennial.

Parallel aan Julie’s alsmaar veranderende motivaties dipt The Worst Person in the World in verschillende ideeën die niet goed worden uitgewerkt. Zie de scène waarin Julie besluit een boek te schrijven. Wordt het ooit uitgegeven? Gebeurt er verder nog iets mee? Nee. Julie legt het manuscript naast zich neer en dat is dat. Haar passie voor fotograferen blijft wel constant, alhoewel dat niet zo bijster veel toevoegt aan het verhaal.

Ik wil The Worst Person in the World niet helemaal afschrijven, Trier biedt genoeg vermakelijke fragmenten. Zo wordt Einvinds vorige vriendin op het manische af activistisch en deelt zij pikante kiekjes op Instagram. Dan levert Trier prima satire op de millennial die de wereld wil verbeteren en zich wentelt in Westers schuldgevoel. Ook raak zijn de stripcreaties van Aksel, waarmee de doorgeschoten verpreutsing onder de loep wordt gelegd. De scherpe discussie die hij voert is hilarisch.

Die scènes zijn gefocust en brengen een duidelijke en herkenbare boodschap. Dan is The Worst Person in the World inderdaad de leuke romantische komedie die de critici ervan hebben gemaakt. Niet echt onconventioneel, ik vraag mij nog steeds af waarom dat woord is gebruikt, wel erg plezierig en schurend tegen het huidige sentiment.

Kort gezegd, ik voelde hem niet.

Als de aandacht teruggaat naar Julie, hou ik het gevoel dat Trier niet goed weet hoe de film af te ronden. De scènes voor de finale ervaar ik als kunstmatige ingrepen om het avontuur naar een conclusie te brengen. Eén scène had echt veel meer emotionele zorg mogen krijgen. In ieder geval de nasleep. Tenzij Julie het soort persoon is die hier haar schouders over ophaalt.

Kort gezegd, ik voelde hem niet. Het zou heel goed kunnen dat ik gewoon geen binding heb met mijn generatie, dat het hele millennial-gebeuren mij koud laat en ik niets begrijp van de dillemma’s waar deze groep tegenaan loopt. Misschien ben ik geen echte millennial. Dat kan ook. The Worst Person in the World zal aan het einde van dit jaar in heel veel toplijstjes belanden, ik kom niet verder dan drie sterren. Het is de moeite waard. Dat is alles.

Regie: Joachim Trier. Met: Renate Reinsve en Anders Danielsen Lie