Het is vroeg in de jaren nul als de beruchte Poughkeepsie Tapes worden ontdekt. Honderden VHS-banden waarop een seriemoordenaar zijn gruweldaden filmde. Moorden, martelingen, seksuele mishandeling, het soort zaken die het daglicht niet kunnen of willen verdragen. In 2007 besloten John Erick Dowdle en Drew Dowdle de moed bijeen te rapen en een documentaire te maken over deze banden. En ja, fragmenten van die banden ziten in hun documentaire verwerkt. Inmiddels staat The Poughkeepsie Tapes bekend als een van de ranzigste films ooit.
Dat “ranzig” zou kunnen kloppen. Wie ooit documentaires over seriemoordenaars of andere onfrisse onderwerpen op bijvoorbeeld YouTube heeft gezien, zal beamen dat de beelden van deze horror er griezelig realistisch uitzien. Toen ik The Poughkeepsie Tapes voor het eerst zag raadpleegde ik daarom toch even het internet. Zat ik nou naar echte moorden te kijken? Nee. Natuurlijk niet. Wikipedia beschrijft de film ook als “pseudo-documentary horrorfilm“.
De gebroeders Dowdle doen dus wel hun best om The Poughkeepsie Tapes zo levensecht mogelijk te maken. Ze gaan alleen flink de mist in met de seriemoordenaar. Ja, hij is sadistisch. Gestoord. Hij dwingt zijn vrouwen tot een meester-slaaf relatie. Maar de gebroeders Dowdle komen niet verder dan deze oppervlakkige typeringen die inmiddels tot het rijk van clichés behoren. Lekker ranzig, die moorden. Maar bij een film van krap anderhalf uur verwacht ik wel meer dan alleen overtuigende speciale effecten.
Een andere misstap is het eindeloos benadrukken dat deze kerel zo ziek is. Na het honderd keer te hebben gehoord weet ik het echt wel. Gebruik de dialogen voor iets anders. Wie zijn bijvoorbeeld de koppen die voor de camera worden gezet? Leuk, die namen in beeld, het blijven onbekende gezichten die zo ernstig mogelijk hun teksten oplepelen. Het doet het realisme van The Poughkeepsie Tapes geen goed.
Heel kort door de bocht is The Poughkeepsie Tapes bedoeld om lekker te scoren met nare beelden.
Verrassend genoeg hadden de Dowdles hun zogenaamde documentaire flink kunnen verbeteren met een eenvoudige ingreep. Een van de verhalen die The Poughkeepsie Tapes vertelt is het lotgeval van Cheryl Dempsey (Stacy Chbosky). Waarom niet de film om haar personage bouwen? Wat haar is overkomen lijkt mij dramatisch nog het interessantst. Op die manier zou The Poughkeepsie Tapes naast de shockfactor nog een boeiend verhaal vertellen.
Heel kort door de bocht is The Poughkeepsie Tapes bedoeld om lekker te scoren met nare beelden. Het is zo vergeven van de plattitudes dat het op den duur meer irriteert dan shockeert. Wie ís de maker van die misselijkmakende filmpjes? Waarom gebruikt hij dat vogelmasker? Hebben die experts niets anders te zeggen dan dat ze nog nooit zoiets hebben gezien? Kom op, geef meer dan die belabberde VHS-beelden! (Daarover gesproken, kon de dader geen betere apparatuur aanschaffen…?)
Om het toch al gitzwarte plot nog scherper te maken, kiezen de gebroeders Dowdle voor een haastige wending in het verhaal. Het komt nogal uit de lucht vallen, maar hé, het is wel edgy. Op het einde is de moordenaar nog steeds niet opgepakt. “Wie weet zit hij nu wel in het publiek” oppert iemand, “en zit hij van zijn eigen film te genieten.” Nogal een dooddoener om mee af te sluiten. Eigenlijk is The Poughkeepsie Tapes dat ook. John Erick Dowdle zou zich jaren later nog revancheren met het veel betere Devil.
Regie: Drew & John Erick Dowdle. Met: Stacy Chbosky en Edward Carver