De muziekwereld keek al geruime tijd halsreikend uit naar het nieuwste album van Radiohead, toen de band in 2015 het nummer Spectre uitbracht. A Moon Shaped Pool, het daadwerkelijke nieuwe album, liet nog een jaar op zich wachten. Dus de fans moesten het even hiermee doen. Verrassend genoeg bleek dit nummer de afgekeurde soundtrack van Spectre te zijn, het nieuwste avontuur van 007. Kennelijk waren de producers toch niet tevreden met wat de alternatieve rockband had gecomponeerd. Hun keuze viel voor de muziek van Sam Smith. Omdat hij veiliger klinkt?
Ik vind het opvallend, omdat Thom Yorkes kwelende stem en de slepende muziek zo goed bij Spectres dramatiek passen. Radiohead was ook pissig over de afkeuring. Met het maken van het titellied hadden de mannen hun opkomende album juist even geparkeerd en dan kon het de goedkeuring van de producers niet krijgen? Prima. Dus werd het gratis aangeboden op SoundCloud. Enfin, hoe is de film?
Alhoewel ik wel wist dat elk James Bond-film met Daniel Craig redelijk op elkaar aansloot, had ik niet door dat er een overkoepelend verhaal werd verteld. Spectre verwijst naar een wereldwijde organisatie onder de hoede van Blofeld (Christoph Waltz). Iedere schurk waar James Bond tot dan toe mee te maken had, was verbonden met Spectre. Sterker nog, deze organisatie is verantwoordelijk geweest voor terroristische aanslagen die James Bond heeft moeten verijdelen. Wie is die Blofeld? Waarom heeft hij het uitgerekend voorzien op 007?
In Engeland rommelt het ook. De techno-geile Max Denbigh (Andrew Scott) heeft grootse plannen met MI6: het 00-programma moet worden geschrapt, alles zal overgaan naar een puur digitaal systeem. M (Ralph Fiennes) heeft best wel grote vraagtekens bij deze onderneming. Hoe zit het met de privacy, als alle denkbare gegevens van de burgers in een grootse databank worden verzameld? Max trekt zich niets van die twijfels af en drukt koppig zijn plannen door.
Dus nee, Spectre is op een haar na niet een van de beste film uit de langer wordende rij missies van de geheim agent.
De twee verhaallijnen ontmoeten elkaar op het einde en leggen een keurige knoop. Met tweeëneenhalf uur neemt regisseur Sam Mendes de tijd om tot die knoop komen. Dat is meteen mijn voornaamste punt van kritiek. Het duurt veel te lang voor Spectre eindelijk lekker klikt, voor het zijn richting krijgt en de link tussen de twee lijnen wordt veruidelijkt.
Ik heb ook het idee dat Spectre heel erg veel wil afhandelen. Een nieuwe hint naar James Bonds toekomst, de introductie van een nieuwe liefde (Madeleine, gespeeld door Léa Seydoux) het jammerlijke lot van twee vijanden… Het voelt vol. Onevenwichtig. Spectre is thans best een sterke film die toewerkt naar een prachtige conclusie. Die laatste scène maakt zo’n definitieve indruk dat ik bijna zou denken dat No Time To Die een onnodig hoofdstuk is. Wat kan hierna nog komen? Wat moet nog meer worden verteld?
Toch duikt Spectre door zijn langdradigheid net onder het niveau van Casino Royale en Skyfall. Die voorgangers namen ook hun tijd, maar vertrokken vanuit een simpeler plot. Vandaar dat die films een veel strakker vertelritme hadden. Dus nee, Spectre is op een haar niet een van de beste film uit de langer wordende rij missies van de geheim agent. Ik ben wel heel erg benieuwd wat No Time To Die gaat brengen. Deze week kom ik erachter, dan heb ik eindelijk alle James Bonds gezien. Godallemachtig.
Regie: Sam Mendes. Met: Daniel Craig en Léa Seydoux
.