Toen ik Trecx, de nieuwe serie van Michiel Romeyn, de eerste keer zag, wist ik niet wat ik ermee moest. Een hoop sketches, zowel abstract als met een duidelijke punchline. Was dit nou bedoeld als grappig? Kwam deze grappig bedoelde onzin echt uit de schrijfkoker van iemand die jaren geleden nog furore maakte met Jiskefet? In mijn ogen was dit een nietszeggende poging om weer aandacht te krijgen. Ik ben dan ook snel gestopt met kijken. Toch liet het mij niet los. Was het nou echt zo slecht? Of zag ik iets over het hoofd? Ik besloot het een tweede kans te geven, waarop het kwartje evengoed viel.
Romeyn is een beroepsontregelaar, iemand die het heerlijk vindt om wild om zich heen te slaan in de porceleinkast. Hij speelt typetjes die zichzelf onbedoeld zwaar voor lul zetten. Hoezo probeerde ik in hemelsnaam Trecx te begrijpen? Dit is het soort humor wat ondergaan moet worden.
Neem nou de terugkerende scène waarin een jongen (gespeeld door Jim Deddes) met grote ogen en openhangende mond naar de shirts van oude kerels staart. Shirts met de opdruk van rock- en punkbands uit lang vervlogen tijden. Waarom hij zo staart? Geen idee. Romeyn en regisseur Max Procelijn laten deze stukjes net zo vaak terugkomen tot je niet anders kan dan erom lachen. Ook leuk is het kijkje achter de schermen bij een cabaretier (Romeyn), die zijn volgende show voorbereidt. De irritaties tussen Romeyn en regisseur Sjors (Arjan Ederveen) lopen hoog op omdat Romeyn iets anders wil. Maar ja, wat dan, precies?
En wat te denken van de twee radiodj’s (Romeyn en Ruben van der Meer) die raspend fluisteren “maar nu eerst, Amy Winehouse…”? Of de scène waarin Romeyn een afluisterapparaatje wil kopen bij medegrappenmaker Herman Koch, die vervolgens een doodsaaie monoloog afsteekt over een familielid dat het apparaatje ook gebruikte? Romeyns kietelhumor schuurt, verwart, irriteert en beschaamd. Dat is precies de bedoeling.
Mocht je de behoefte hebben om ontregeld te raken, dan is Trecx zeker aan te raden.
De spelers voelt zich duidelijk op hun gemak in de ontregelende wereld van Trecx. Deddes speelt zo een eikel, puberzoon of timide echtgenoot. Olivia Lonsdale, die ik vooral ken van de clip Drank & Drugs, had wel meer op de voorgrond gemogen. Tot mijn grote vreugde komt ook Peter van de Witte, de helft van het voormalige Droog Brood, opdraven. De scène waarin hij een “adoptiekind” (Romeyn met makeup en een jurk) duidelijk maakt dat haar impersonatie van Kurt Cobain echt niet kan, is hilarisch.
Romeyn heeft in interviews aangegeven dat ironie steeds minder wordt begrepen en speelt heel handig in op de lange tenen van tegenwoordig. Een van de personages, gespeeld door Hannah van Lunteren, geeft tijdens een gezellig etentje aan niet gediend te zijn van de grappen van haar gasten. Haar verontwaardiging wordt groter als na die opmerking het gesprek doodslaat. Dus nu is zíj het kreng dat de gezellige sfeer de nek omdraait? Dan is er ook nog het slotstuk van de cabaretier, die op het einde van zijn show een grote, zwarte piemel wil laten zien.
Dit alles zou echt een statement van Romeyn kunnen zijn, een flinke trap tegen de kloten van overgevoeligheid. Grappen om de boel weer even flink op te schudden. In dat geval is het voor hem te hopen dat Trecx door een breed publiek wordt opgepikt. Ik ben alleszins blij Romeyns laatste project een tweede kans te hebben gegeven. Mocht je de behoefte hebben om ontregeld te raken, dan is Trecx zeker aan te raden.
Regie: Max Porcelijn. Met: Michiel Romeyn en Jim Deddes