Ik merk dat ik steeds meer waardering krijg voor films die zijn geworteld in de realiteit. Een simpel gegeven met herkenbare en sympathieke personages. Supernova bijvoorbeed. Het duurt wel even voor ik begrijp waar het openingsbeeld van Supernova naar verwijst. Het is een shot van de donkere hemel waarin langzaam sterren zichtbaar worden. Een paar sterren schijnen zo helder dat ze de aandacht opeisen. Daarna vloeit het beeld over naar Sam (Colin Firth) en Tusker (Stanley Tucci) die samen knus in bed liggen. Een supernova is de ontploffing van een uitgebrande ster.

Dat is ook, in zekere zin, waar de film over gaat. Tusker leidt namelijk aan dementie en heeft niet meer zo lang te leven. Zowel hij als Sam proberen het onderwerp te mijden. De twee mannen keuvelen en maken ruzie over triviale zaken als om zo de ziekte weg te drukken. Maar de dementie laat heus wel zijn lelijke kop zien. Op weg naar naar Sams familie raakt Tusker even in de war, verlaat hun camper en verdwaalt. In doodsangst zoekt Sam de omgeving af. Waar kan zijn lief naartoe zijn gelopen? Heeft hij een ongeluk gehad? De opluchting is groot als hij Tusker veilig en wel op de weg terugvindt.

Toch blijft regisseur Harry Macqueen erg zuinig met het benoemen van Tuskers ziekte. Het is ook een bekende regel uit het schrijvershandboek: hoe minder het beest bij de naam wordt genoemd, hoe meer spanning er ontstaat. Als Sam de speech van Tusker overneemt en het “D”-woord geen één keer uitspreekt, is de strekking duidelijk en op subtiele manier geladen.

Alhoewel Tuskers dementie de dramatische motor van Supernova vormt, gebeurt er nog zoveel meer in deze hartverscheurende vertelling. Het gaat ook over twee mannen die, ondanks hun verschillen, zielsveel van elkaar houden. Sam en Tusker hebben samen volop geleefd, gehuild en gelachen, offers gebracht en compromissen gesloten. Supernova gaat ook over elkaar noodgedwongen loslaten en de keuzes van je geliefde accepteren. Hoe vreselijk dat ook kan zijn.

Supernova wil vol het hart raken, een mooi verhaal vertellen waar het publiek in mee kan gaan.

Volgens een interview met Firth en Tucci zouden hun rollen eerst andersom zijn. Vlak voor het filmen had Firth voorgesteld om de rol van Sam op zich te nemen en dat Tucci voor Tusker zou gaan. Ik vind dat deze rolverdeling perfect heeft uitgepakt. Tucci is sterk als de beheerste schrijver die de controle maar niet los kan laten. Bij Firth zie je hoe de emoties zich roeren, erom smeken om naar buiten te barsten. Die twee zijn aan elkaar gewaagd, vullen elkaar aan. Andersom zou er, denk ik, sprake zijn van een meer voorspelbare dynamiek tussen de personages, gezien de persoonlijkheid van de acteurs.

Supernova wil niet shockeren, grenzen verleggen, je vol afschuw of vraagtekens de zaal doen verlaten. Supernova wil vol het hart raken, een mooi verhaal vertellen waar het publiek in mee kan gaan. Daarin is het glansrijk geslaagd.

Wat betreft die ruimtelijke supernova, Macqueen heeft een prachtig beeld gekozen om mee te beginnen en eindigen. Zonder te verklappen hoe Supernova afloopt, vatten die shots de film meesterlijk samen.

Regie: Harry Macqueen. Met: Colin Firth en Stanley Tucci