Alejandro Iñarritu heeft de reputatie om altijd iets bijzonders te doen met zijn films. Voor Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance) haalt hij een welbekende cinemafotografische truc uit de kast: hij nam alles op in één lange take. Riggan Thomson (Michael Keaton) is een uitgebluste acteur die zijn populariteit te danken heeft aan de superheldenfilm Birdman. Maar nu is het tijd voor iets anders. Iets waarmee hij laat zien méér te zijn dan alleen een superheld, dat hij ook dramatische rollen aankan. Daarom regisseert hij een toneelstuk waarin hij ook de hoofdrol speelt.
Hij baseert het stuk op het kortverhaal van Raymond Carver. Het moet een klapper worden, het stuk waar hij definitief zijn naam als “serieus” acteur mee zal vestigen. Als één van de acteurs door een ongeluk niet meer kan optreden, huurt Riggan de onderstudie in: Mike Shine (Edward Norton). Mike is een verdraaid goed acteur en dat weet hij zelf ook. Hij heeft nauwelijks met Riggan gesproken als hij met “suggesties” komt om het script te verbeteren.
Riggan heeft ook te stellen met zijn minnares Laura (Andrea Riseborough), die nauwelijks door zijn ego weet door te dringen. Daarbovenop worstelt hij met de toenemende druk van de voorstelling en probeert hij een band met zijn vervreemde dochter Sam (Emma Stone) op te bouwen. Het zijn nogal wat soapige toestanden die Birdman op het publiek loslaat. Maar Iñarritu heeft er wel degelijk serieuze bedoelingen mee. Hoe erg is het eigenlijk dat Riggan alleen als superheld bekendstaat? Dat hij nooit echt iemand in de acteerswereld is geweest? Terwijl hij druk bezig was met zijn carrière, verwaarloosde hij zijn gezin. Had hij niet gewoon een goede vader en echtenoot kunnen zijn?
Door Birdman in één shot te draaien en de locatie zoveel mogelijk te beperken tot het toneel, wordt het theatergevoel optimaal benadert.
De bloedfanatieke Mike is dan weer een briljante satire op de zichzelf serieus nemende acteur. Optreden is voor hem kunst. Alles moet daarvoor wijken. Op het toneel, zo beweert hij, acteert hij niet, hij is daar zichzelf. Daar, op de planken, kan hij echt zijn. Komt hij tot leven. Dus moet hij wel echt dronken worden. Of opgewonden raken. Dit gedrag wordt hem niet in dank afgenomen, Mike is te verliefd op zijn spiegelbeeld om zich daar iets van aan te trekken.
Door Birdman in één shot te draaien en de locatie zoveel mogelijk te beperken tot het toneel, wordt het theatergevoel optimaal benadert. Het gebruik van jazz op de geluidsband onderstreept het improvisorische karakter van theater. Birdman voelt losjes, alsof alles ter plekke gebeurt. Maar het is echt loeistrak geregisseerd. Dankzij de afbrokkelende geestestoestand van Riggan – zijn dagdromen vloeien door in de realiteit – ontstaat er een aangenaam magisch-realistische sfeer. Birdman is een prachtige film over ego, hoe ver “artiesten” gaan om zichzelf te bewijzen.
Regie: Alejandro Iñarritu. Met: Michael Keaton en Edward Norton.