Leigh Whannell, samen met James Wan verantwoordelijk voor de revolutionaire Saw-films, mocht dit jaar de klassieke horrorfilm The Invisible Man in een nieuwe jas steken. Hij begint zijn versie met Cecilia Kass (Elisabeth Moss), die eindelijk haar manipulatieve partner Adrian (Oliver Jackson-Cohen) verlaat. Nadat zij is opgepikt door haar zus Emily (Harriet Dyer), doet Adrian nog één wanhopige poging om zijn eega terug te krijgem. Tevergeefs. Cecilia duikt onder bij haar goede vriend James (Aldis Hodge) en zijn dochter Sydney (Storm Reid). Dan hoort zij bitterzoet nieuws van Emily: Adrian heeft zelfmoord gepleegd.
Cecilia kan nu eindelijk haar leven opnieuw opbouwen. Dat is het punt waarop The Invisible Man echt van start gaat. Want er gebeuren vreemde dingen in Cecilia’s buurt. De deken wordt van haar bed weggetrokken. Eten brandt aan, terwijl zij toch echt het vuur zachter heeft gezet. Een potje pillen die zij bij Adrian achterliet verschijnt in de badkamer. Het kan niet anders, hij leeft nog, heeft zichzelf onzichtbaar gemaakt en doet er alles aan om Cecilia te treiteren.
Dit is de richting die The Invisible Man aanvankelijk inslaat. Cecilia kan haar narcistische ex niet loslaten en ervaart nu een zenuwinzinking. Omdat alles vanuit het perspectief van Cecilia wordt verteld, is het voor de kijker lastig om te bepalen wat echt zou zijn en wat niet. Op deze manier geeft Whannell het klassieke horrorverhaal een interessante invalshoek. Wat nou als de film niet per se gaat over een moordzuchtige, onzichtbare man, maar over het slachtoffer van psychologisch geweld?
De “onzichtbare man” representeert onverwerkt trauma, de onzichtbare ketting die slachtoffer en dader nog lang aan elkaar ketent.
The Invisible Man wordt zo voorzien van een mooie dramatische laag. De “onzichtbare man” representeert onverwerkt trauma, de onzichtbare ketting die slachtoffer en dader nog lang aan elkaar ketent. Whannell bouwt met veel suggestie de spanning subtiel op. Lang blijft de dader echt onzichtbaar, houdt de regisseur in het midden wat er aan de hand is. Totdat Cecilia zo diep in de put zit, dat zij er alleen nog uit kan klimmen. Dan pronkt The Invisible Man met zijn visuele spierballen (zie de scène in het gesticht) en onthult Whannell hoe alles in elkaar klikt.
Persoonlijk heb ik dubbele gevoelens over die draai. Ik vind niet dat het de zorgvuldig opgebouwde sfeer ten goede komt. Aan de andere kant komt The Invisible Man wel met een bevredigend eind. Daarom vind ik toch dat Whannell erin is geslaagd een klassieke horror een sterke update te geven.