Regisseur Wes Craven drijft in The Last House on the Left twee goedgelovige tienermeisjs in de kaken van vier levensgevaarlijke criminelen. Het gaat om de net zeventien jaar geworden Mari Collingwood (Sarah Peabody) en haar vriendin Phyllis Stone (Lucy Grantham). De twee meisjes willen naar een concert en moeten daarvoor naar een ruige, onfrisse buurt. Misdadigers Krug (David Hess), zijn zoon Junior (Marc Scheffler), kompaan Fred “Weasel” Podowski (Fred J. Lincoln) en Sadie (Jeramie Rain) hebben zich hier ergens verschanst en zijn op zoek naar een erotisch verzetje. Mari en Phyllis worden ontvoerd naar het bos, onderworpen aan marteling, verkrachting en tot slot vermoord.

Nu hun primaire lusten zijn bevredigd, trekt het viertal doodgemoedereerd verder. Zij arriveren bij een huis, waar twee zeer vriendelijke en warme mensen hen verkelkomen. Je voelt hem waarschijnlijk aal aankomen: het zijn de ouders van Mari. Nietsvermoedend laten zij de kille moordenaars van hun dochter binnen. Als zij achter de gruwelijke waarheid komen, volgt er bloedige, nietsontziende wraak.

The Last House on the Left is een nare, harde, sadistische film die, dankzij de losse filmstijl, griezelig realistisch overkomt. Craven komt zo dichtbij het geweld, gefilmd met een handcamera, dat de film soms eerder voelt als een krankzinnige documentaire. De kijker wordt tot voyeur gemaakt, de perverse gluurder die opgewonden raakt van de goddeloze beelden. Dat Cravens knetterharde debuut niet verzuipt in het gewelddadige karakter, is te danken aan de onderliggende thema’s.

The Last House on the Left is een nare, harde, sadistische film die, dankzij de losse filmstijl, griezelig realistisch overkomt.

In het begin wordt mooi de generatiekloof geillustreerd. Tot onaangename verrassing van haar ouders draagt Mari geen Bh. Je kan zowaar haar tepels zien! En dan gaat zij ook nog eens naar een concert waar agressieve muziek wordt gespeeld. Het is de klassieke botsing van het conservatieve tegenover het progressieve, het vasthouden aan normen en waarden versus losbandig gedrag. Wat Mari overkomt, zou je welhaast interpreteren als een waarschuwing: “dit gebeurt er als je niet naar je ouders luistert…”

Daarnaast was The Last House on the Left Carvens reactie tegen de gewelddadige nieuwsbeelden van alledag. Het was de tijd van Vietnam, het nieuws zond ononderbroken beelden uit van deze hopeloze oorlog. Als het publiek zo graag gruwelbeelden wilde zien, konden zij hun hart ophalen met deze messcherpe horror. Subtiel is anders. Maar Craven had wat te zeggen en wilde zo hard mogelijk spreken. The Last House on the Left laat hoe dan ook een diepe indruk achter. Zeker toen deze horror net was uitgebracht.