Officieel heet dit derde deel uit de Evil Dead-trilogie gewoon Army of Darkness. Dat had te maken met rechten. Maar omdat de voorgaande delen ook werden aangeduid met “Evil Dead”, besloot ik de continuïteit aan te houden. Regisseur Sam Raimi doet exact hetzelfde en pikt de draad op na het einde van Evil Dead II. Voor de zekerheid vat Ash (Bruce Campbell) het nog allemaal samen. Door de Necronomicon is zijn vriendin Linda gedood door demonen, en is hij via een tijdstunnel in de middeleeuwen beland. Ash wil heel graag terug naar zijn eigen tijd. Dat kan. Via wederom die vervloekte Necronomicon.
Na een lange zoektocht moet hij vervolgens de juiste woorden uitspreken voor hij het boek opent. Anders roept hij het dodenleger op. Intussen valt zijn oog op jonkvrouw Sheila (Embeth Davidtz) en komt hij tussen twee vijandige legers in te staan. Hij zal nog één keer het gevecht met zijn demonen aan moeten gaan. Letterlijk en figuurlijk.
Deze horrorkomedies staan niet bekend om hun diepgaande verhalen of complexe personages. Raimi wil zijn publiek laten gillen, lachen en doen verbijsteren. En dat alles doet Army of Darkness. En meer. In de eerste twee delen concentreerde Raimi zich puur op slapstickhorror, nu komt er een complete veldslag bij. De regisseur leeft zich uit met krakkemikkige, doch zeer charmante effecten. Skeletten die uit hun kisten kruipen, exploderende schedels en rondvliegende monsters. Het werkt allemaal eerder op de lachspieren dan dat het doet griezelen.
Alhoewel ik de eerste twee delen het beste vond, is Army of Darkness de perfecte hekkensluiter.
Maar Raimi zorgt er ook voor dat kijkers met een zwakke maag, dan wel zenuwen, nog geregeld moeten wegkijken. Zo moet Ash het opnemen tegen miniversies van hemzelf en een kwaadaardige dubbelganger die vanuit zijn lijf groeit, en is er een heuse bloedfontein aan het begin van de film. De scènes voegen echt helemaal niets toe aan de plot (welk plot) of de personages. Dat is ook precies de bedoeling. Army of Darkness is puur vermaak.
Om het feest compleet te maken mag Campbell weer de leukste onelines spuwen. “This is my boomstick!” roept hij, verwijzend naar zijn geweer. Of hij fluistert “give me some sugar baby”, alvorens hij Sheila in zijn armen sluit. Campbell is een soort horrorversie van Jim Carrey. Hij trekt zijn gezicht in allerlei grimassen en geeft de term “overacteren” een hele nieuwe invulling. Alhoewel ik de eerste twee delen het beste vond, is Army of Darkness de perfecte hekkensluiter. Grappig, hysterisch, spannend en waanzinnig.