Beeld je het volgende in: als vers getrainde soldaat ben je helemaal voorbereid op een eventueel gewelddadig treffen met de vijand. Je bent klaar voor de strijd en wordt ergens in de snikhete woestijn gedropt. Daar moet je wachten tot er iets gebeurt, dat je je wapen kan grijpen om de vijand vol te schieten met kogels. Er gaan dagen voorbij. Weken. Maanden. De verveling wordt erger. Hoe zou dat nou zijn? Jarhead, geregisseerd door Sam Mendes, die na zijn debuut American Beauty meteen zijn naam vestigde, gaat precies over deze situatie. Anthony Swofford, erg sterk gespeeld door Jake Gyllenhaal, is de soldaat.
Hij komt uit een militaire familie (zijn vader diende nog in Vietnam), het is niet meer dan vanzelfsprekend dat hij hetzelfde pad volgt. Het is geen gemakkelijk pad. Anthony kraakt onder de boor instructeur, zoekt uitwegen om vooral niet aan de trainingen mee te hoeven doen en maakt geen beste eerste indruk op sergeant Sykes (Jamie Foxx). Die wil Anthony inzetten als scherpschutter, een schijnbaar eervolle positie binnen het leger.
Op de achtergrond speelt mee dat Anthony zijn vriendin mist. Hij is doodsbang dat zij hem zal verlaten terwijl hij moet vechten voor zijn leven. In combinatie met het uitzichtloze leven in de woestijn is dat een dodelijke psychologische cocktail. Er ontstaat een spanning die door de meerderen in stand wordt gehouden. De beloftes van een heldhaftige strijd, dat zij de Golfoorlog gaan winnen, er worden toch verwachtingen opgeroepen. Blijf alert, allemaal, want elk moment kan er iets gebeuren. Maar hoe sterk de potentiële oorlog ook wordt verheerlijkt, de soldaten hebben maar één strijd die ze moeten leveren: het gevecht tegen de verlammende verveling in de uitgestrekte woestijn.[epq-quote align=”align-left”]Zelden heeft vrede zo zuur gesmaakt.[/epq-quote]
Jarhead laat zien wat er met iemand gebeurt onder deze merkwaardige druk. De testosteron moet toch ergens naartoe. De soldaten grijpen naar de drank. Ze mastuberen. Laten woestijnschorpioenen tegen elkaar vechten en zetten geld in op de in hun ogen sterkste vechter. Anthonys vermoedens dat zijn vriendin vreemdgaat worden sterker en hij gedraagt zich steeds roekelozer. Hij verwaarloost zijn wachtpositie, reageert zich bruut af op een medesoldaat en probeert het hoofd koel te houden in de brandende woestijnzon.
Als hij hoort dat de oorlog is afgelopen, doet hij zijn best om mee te gaan in de feestvreugde. Hij kan nog net een glimlachje op zijn lippen krijgen. Thuis wil hij zijn burgerleven weer oppakken, het gaat moeizaam. Zijn verlangen om terug te keren naar die helse woestijn, naar zijn kameraden, om echt actie mee te maken, is nog altijd springlevend. Zelden heeft vrede zo zuur gesmaakt.
Ongewijzigd:
Sam Mendes/Jake Gyllenhaal en Jamie Foxx