Major Payne begint ergens in de jungle op een slagveld, waar een soldaat ligt te creperen van de pijn. Enter majoor Benson Payne (Damon Wayans), die met geknepen stem zegt een trucje tegen de pijn te kennen. Hij pakt de vinger van de soldaat en breekt hem. Zo. Nu zal hij zijn gebroken been tenminste kunnen vergeten. Deze beginscène is de perfecte introductie van de beroepsgekke Payne, die maar één missie voor ogen heeft: doden. Terug van de oorlog wordt Payne door zijn meerderen ontslagen. Er is geen plek meer voor genadeloze moordmachines. Ook voor de politie is zijn militaire inslag veels te bruusk. Daarom wordt hij maar naar een militaire school gestuurd.
Hier mag hij een groepje ongeregeld klaarstomen voor de Militaire Spelen. Iedereen is eerst zeer haatdragend naar Payne en zijn hardhandige lesmethodiek, eenmaal ontdooit blijkt hij ook een zachte kant te hebben. Met name docente Emily Walburn (Karyn Parsons) weet door Paynes pantser heen te dringen. Hij krijgt er allemaal gekke, onaangename gevoelens bij. Heel misschien dat er, onder al die militaire bravoure, nog een gevoelige ziel zit begraven?
Na de veelbelovende start zakt Major Payne voor mij behoorlijk in. Wayans, merk ik, werkt mij zwaar op de zenuwen. Ik dacht dat ik hem kende van Scary Movie en A Haunted House, dat blijkt zijn broer Marlon te zijn en in tegenstelling tot Marlon heb ik moeite met Damons acteerwerk. Dat afschuwelijke stemmetje en dito lachje, ik vind het niets. Een boosaardige schurk met grootheidswaanzin en een spinnende kat in zijn schoot, daar moest ik steeds aan denken. Heel even vroeg ik mij af of ik de film wel wilde uitzitten, maar het is mijn eer te na om te stoppen. Als ik iets ga bespreken wil ik het altijd helemaal uitkijken. Nu dus ook.[epq-quote align=”align-left”]Geef mij dan toch maar de hysterische parodiefilms van broer Marlon.[/epq-quote]
Gelukkig maar, want na een tijdje gaat Major Payne, hoe ergerlijk Wayans ook acteert, toch bevallen. Ik merk dat er alsnog iets charmants in deze film zit. Het zal wel komen omdat Payne oprechte pogingen doet zijn schild te laten zakken. Hij wil wel een liefdevol vaderfiguur zijn, het pakt net niet lekker uit. Elke keer haalt zijn oorlogsverleden hem in, met best grappige situaties tot gevolg. Het geeft dit achterlijke personage, tot mijn verrassing, wat reliëf.
Ik weet heel zeker dat er liefhebbers zijn van Major Payne. Ik vond hem wel aardig. Meer niet. Geef mij dan toch maar de hysterische parodiefilms van broer Marlon.
Nick Castle/Damon Wayans en Steven Martini