Iemand vertelde mij een bijzonder weetje over The Spy Who Loved Me: het boek is geschreven vanuit vrouwelijk perspectief. Nou. Ik wil toch wel weten hoe zich dat vertaalt naar film. Anticlimax, want in deze alweer tiende titel over James Bond wordt gewoon het perspectief van de geheim agent gebruikt. Maar, eerlijk is eerlijk, het is wel weer het betere filmwerk. James Bond mag zich nu concentreren op een mysterie omtrent duikboten. Twee duikboten uit zowel de Britse als de Russische wateren zijn spoorloos verdwenen. Er is een apparaatje nodig om te achterhalen waar zij zijn gebleven. Aan James Bond de taak naar Egypte te reizen en dat apparaatje in handen te krijgen.

Verrassing: hij is niet de enige met deze opdracht. Russisch geheim agente Anya Amasova (Barbara Bach, die overigens alles is behalve Russisch) is er ook op uitgestuurd om die duikboten terug te krijgen. De twee kruisen elkaars pad en komen ook nog eens Jaws (Richard Kiel) tegen. Van alle schurken uit het universum van James Bond, is hij toch wel de meest gedenkwaardige: een boomlange kerel met een gebit van staal.

Dat bedoel ik letterlijk. In plaats van gewone tanden is Jaws in het bezit van vlijmscherp staal in zijn tandvlees, waarmee hij dodelijke beten kan uitdelen. Hij was zo geliefd bij het publiek, dat hij zelfs een film later, in Moonraker nog mocht terugkomen. Terecht. Naast zijn tanden ziet Kiel er, door zijn grootte, erg intimiderend uit. Zelfs als hij glimlacht is hij doodeng. Het is niet iemand die je snel zal vergeten.[epq-quote align=”align-left”]The Spy Who Loved Me wordt niet vanuit de vrouw verteld, het blaast wel weer het nodige leven in de filmreeks.[/epq-quote]

Om terug te komen op James Bond en Anya Amasova, zij worden door hun overheden gedwongen samen te werken. Waarom niet? Het gaat immers om een Britse en Russische duikboot. Samenwerking zou dan logisch zijn, toch? De coalitie gaat stroef van start, gaandeweg ontstaat er vertrouwen. Regisseur Lewis Gilbert nam het stokje over van Guy Hamilton en houdt zich flink in met de grappen en (flauwe) humor. Hij wil twee mensen tonen die noodgedwongen de handen ineen moeten slaan. Dankzij de bom onder de gespannen werkrelatie (James Bond doodde Anya Amasova’s geliefde) wordt de spanning nog strakker aangedraaid. Hoe zal dit gaan aflopen? Het blijven toch twee professionele moordenaars die het wapen desnoods op elkaar richten.

The Spy Who Loved Me wordt niet vanuit de vrouw verteld, het blaast wel weer het nodige leven in de filmreeks. Het flauwe slot (die dode geliefde wordt erg snel weggemoffeld) daargelaten, schoten de makers vol in de roos.

Lewis Gilbert/Roger Moore en Barbara Bach