Welkom in het Manchester van eind jaren zeventig, waar wij kennismaken met naar verluidt de grootste eikel van de muziekindustrie: Tony Wilson. In 24 Hour Party People, geregisseerd door Michael Winterbottom, wordt hij gespeeld door Steve Coogan. Tony Wilson houdt van muziek, maar niet van de bandjes die door reguliere radiostations worden gedraaid. De nieuwe, alternatieve stijlen, dát is waar hij naar zoekt! Geïnspireerd door een concert van de legendarische Sex Pistols richt hij het platenlabel Factory Records op. De eerste band die hij onder zijn hoede neemt is Joy Division. Het donkere geluid van de groep en het opvallend gedrag van bandleider Ian Curtis trekt veel bekijks.

Het succes is van korte duur omdat Curtis plots zelfmoord pleegt. Voor de band zit er niets anders op dan zichzelf opnieuw uit te vinden. Tony zit ook niet stil. Hij ontdekt de band Happy Mondays, die wordt geleid door de onverdraagzame Shaun Ryder. Ook opent Tony de Hacienda Club, waar de beste bands de beste muziek moeten spelen. Zijn intuïtie lijkt hem aanvankelijk in de steek te laten, er komt namelijk niemand kijken. Langzaamaan ontstaan er alsnog rijen bij de voordeur en groeit de Hacienda Club uit tot veelbezochte concertplek.

Met 24 Hour Party People gidsen de makers ons door pivotale momenten in de popmuziek. Tony is onze gids, muziek de rode draad die alles met elkaar verbindt. Winterbottom wisselt uit de hand geschoten beelden af met archiefmateriaal van concerten, Tony spreekt geregeld tegen de kijker, stelt ons voor aan de personages, geeft commentaar op wat het publiek voorgeschoteld krijgt. Het maakt van deze film een idiosyncratische ervaring, dompelt het publiek onder in een lang vervlogen tijd. Het is een liefdesbrief aan Manchester en de muziek die hier vandaankwam.[epq-quote align=”align-left”]Met 24 Hour Party People gidsen de makers ons door pivotale momenten in de popmuziek.[/epq-quote]

Als de drugs hun intrede doen verandert de scene. De bezoekers willen extasy in plaats van alcohol en de sfeer wordt grimmiger door het toenemende drugsgeweld. Tony houdt vol. Muziek is alles in zijn leven, geen denken aan dat hij dat zomaar opgeeft. Bovendien gebeuren ook nog leuke dingen, zoals het historische moment dat het publiek klapt voor de DJ. Niet de band, niet de muziekmaker krijgt applaus, het medium ontvangt alle lof. Zeg hallo tegen de start van rave.

Hoewel 24 Hour Party People steunt op echte personen en gebeurtenissen, blijft onduidelijk wat nou waar is en wat fictie. Tony zegt: dat maakt geen donder uit. Laat niets in de weg staan van een legendarisch verhaal. Of zijn vrouw nou echt uit wraak vreemdging, of dat de gare producer Martin Hennett echt de drummer van Joy Division dwong op het dak te drummen, is niet van belang. Het zorgt voor smeuïge verhalen. En, het belangrijkste, voor een steengoede film.

Michael Winterbottom/Steve Coogan en Paddy Considine