Wat gebeurt er als Lloyd Kaufman, koning der wansmaak, zich baseert op een werk van William Shakespeare? Dan krijg je Tromeo & Juliet. De film werd medegeschreven door de toen nog piepjonge James Gunn, die het eeuwenoude liefdesverhaal flink op zijn kop zette. Het is nog steeds een tragisch liefdesverhaal, maar dan wel doorspekt met grof geweld, bloedbaden, porno, incest en vet aangezette cyberpunk. De verteller, gespeeld door Lemmy Kilmister (wie anders), introduceert ons in sneltreinvaart aan de personages. Tromeo Que en Juliet Capulet zitten allebei in ongewenste situaties.
Tromeo waakt over zijn alcoholistische vader Monty, hangt rond met neef Benny en beste vriend Murray en is stapelverliefd op de promiscue Rosie. Juliet wordt mishandeld door haar vader Cappy, haar moeder Ingrid kijkt passief toe. Zo nu en dan ontvangt Juliet seksuele gunsten van dienstmeisje Ness. Juliet is ook nog eens uitgehuwelijkt aan vleesmagnaat London Arbuckle, maar ziet dit huwelijk helemaal niet zitten.
De twee naar liefde snakkende jongelingen komen elkaar toevallig tegen op een feestje. De vonk slaat direct over. Zij mogen dan tot rivaliserende families behoren, de liefdes is zo heftig dat die rivaliteit hen niets kan schelen. De rest heeft daar zo zijn eigen ideeën over. Jaren geleden dwong Cappy Monty om zijn erotische filmwerk af te staan en ging Cappy er bovendien met Montys vrouw vandoor. Sindsdien is het ruzie tussen de twee groepen. Geen denken aan dat er zomaar vrede komt.[epq-quote align=”align-left”]Ik kan verklappen dat het liefdeskoppel blijft leven.[/epq-quote]
Het moge duidelijk zijn dat Gunn en Kaufman nogal wat “creatieve vrijheden” hebben genomen. Je zou het niet zeggen, maar het werkt. Misschien omdat de personages – vergeleken met iets als The Toxic Avenger – net wat menselijker worden neergezet. Ze zijn zich nog altijd hysterisch, afkomstig uit een grotest universum, toch wordt er ook gas teruggenomen. Propt Kaufman altijd zoveel mogelijk idioterie in de scènes, nu speelt hij ook op de emotie. Tussen de porno en uitbundige bloedbaden door zou je, heel af en toe, zelfs iets van ontroering kunnen waarnemen. In de context van Troma dan. Want doorgaans is er niets ontroerends aan seks in een glazen hok. Dat kan alleen in de wereld die Kaufman schept.
Om de kijker eraan te herinneren dat dit een Troma-productie is, wordt Tromeo & Juliet afgesloten met een plottwist waar je bek van openvalt. Natuurlijk spelen Gunn en Kaufman door op die twist, wat de ongemakkelijkheid ervan stevig vergroot. Ik kan verklappen dat het liefdeskoppel blijft leven. De vraag is of dit slot psychologisch gezien “gelukkiger” is dan wat Shakespeare ooit bedacht voor de tortelduifjes.
Lloyd Kaufman/Will Keenan en Jane Jensen