Vanaf de omineuze openingstonen van The Lighthouse weet je het al: dit kan onmogelijk goed aflopen. Twee vuurtorenwachters – broekie Ephraim Winslow en veteraan Thomas Wake – moeten op een vuurtoren passen, gelegen op een geïsoleerd eilandje. Vier weken lang zitten de mannen op elkaars lip in een krap, lek hutje. Thomas is er helemaal op zijn plek en becommandarieert Ephraim. Hij moet op zijn beurt op zijn tanden bijten om niet uit te vallen. Hij moet alle rottige klusjes uitvoeren, het liefst zou hij het licht van de vuurtoren bedienen. Thomas heeft zich het licht toegeëigend en weigert het met Ephraim te delen. 

Dan zijn er ook nog de storm, het niet aflatende geloei van een scheepshoorn en de aanwezigheid van brutale zeemeeuwen die op Ephraims zenuwen werken. Hij krijgt merkwaardige dromen over zeemeerminnen, verliest de greep op de werkelijkheid en zichzelf. Thomas zal dit allemaal worst wezen, die knul moet zijn klusjes gewoon uitvoeren. Zo ontstaat een bedreigende situatie op het eiland. Wie van de twee zal de gekte overleven?

Toen regisseur Robert Eggers in 2015 zijn debuut The Witch op het filmpubliek losliet, wist deze titel zich direct in mijn top twintig te plaatsen. Mijn verwachtingen voor The Lighthouse waren dan ook torenhoog. Ze zijn ingelost. En meer. Daar waar Eggers’ eerste horror zich nog enigzins van plot bediende, moet The Lighthouse het nog meer van zijn gothische sfeer hebben. Door te filmen in zwartwit en een krap, vierkant kader te gebruiken, worden de benauwende en smoezelige omstandigheden optimaal invoelbaar gemaakt. Alsof je een verhaal van Edgar Allan Poe of H.P. Lovecraft binnenwandelt. Compleet met waanbeelden waar David Lynch trots op zou zijn. The Lighthouse gaat meer dan alles over een man die verdwaalt in zijn eigen delirium.[epq-quote align=”align-left”]The Lighthouse gaat meer dan alles over een man die verdwaalt in zijn eigen delirium.[/epq-quote]

Robert Pattinson en Willem Dafoe staan lijnrecht tegenover elkaar als Ephraim en Thomas. Dafoe zet een duivels personage neer dat jent, treitert en zuigt tot de tegenpartij doorslaat. Pattinson is kalm maar heeft een smeulend temperament. Je weet dat hij iets verbergt. Maar wat? Hij doet wel zo teruggetrokken, maar wat gaat er door hem heen? Wie is hij eigenlijk? Waarom heeft hij dit werk aangenomen? Wat is in godsnaam de reden dat Thomas zo graag het licht van de vuurtoren voor zichzelf wil houden? Eggers hint op antwoorden, doch zorgt ervoor dat het nooit echt duidelijk wordt.

De enige teleurstelling die ik ervoer was bij de Grote Twist. Een plotbocht die veel vaker is toegepast in horrorfilms. Van een eigenzinnige geest als Eggers verwachtte ik dat juist niet. Gelukkig houdt hij (wijselijk) in het midden of de Grote Twist echt van toepassing is, of slechts een product van Ephraims overspannen verbeelding.

Robert Eggers/Robert Pattinson en Willem Dafoe