Soms dwingen omstandigheden mij tot andere filmkeuzes. Ik wilde eigenlijk naar Bombshell, omdat ik de bioscoop niet op tijd kon bereiken ging ik maar voor iets anders. Gelukkig ging ik met mijn beste vrienden nog wat films kijken, en had iemand VelociPastor meegenomen. Het gaat over een priester (Doug Jones) die zijn ouders kwijtraakt bij een auto-ongeluk. Hij reist af naar China, waar hij in aanraking komt met mysterieuze krachten. Het gevolg is dat hij kan veranderen in een Velociraptor. Weer terug in Amerika wordt hij verliefd op een prostituee en gebruikt hij zijn krachten om misdaad te bestrijden. Denk aan pooiers, verkrachters en een ninja-leger dat stoïcijns oefeningen uitvoert terwijl de leider zijn grootse plannen ontvouwt.
Dit is het soort plot waar makers twee kanten mee op kunnen gaan. Ofwel ze proberen hier een bloedserieuze titel neer te zetten, ofwel ze hebben door dat hun ideeën zó idioot zijn dat ze er vooral lol aan beleven. VelociPastor gaat, godzijdank, voor de tweede optie. Het is een krankzinnige komedie die je van de ene in de andere verbazing laat tuimelen.
In het begin wordt het materiaal al met vette knipoog benadert. Het auto-ongeluk van Dougs ouders wordt als volgt in beeld gebracht: geen explosie, maar simpelweg de woorden “VFX Car Explosion”. Alsof er wordt gezegd “hier hadden wij geen budget voor, je gebruikt maar je verbeelding”. De Velociraptor is overduidelijk een man in een pak, maar de dodelijke bewegingen en dierlijk geschreeuw worden met zoveel toewijding uitgevoerd dat het zowaar bewondering afdwingt. Net als het gevecht tussen de VelociPastor en de ninja’s trouwens.[epq-quote align=”align-left”]Zelden heb ik zo hard gelachen dat ik er buikpijn van kreeg.[/epq-quote]
Die toewijding is het sleutelwoord voor VelociPastor en de enige reden waarom deze film werkt. Het maakt niet uit hoe dom de rollen zijn, of hoe achterlijk de verhaalontwikkelingen. Iedereen is er zo op gebrand om dit bespottelijke universum leven in te blazen dat je er alsnog in mee wil gaan. Al zijn het duidelijk amateuracteurs (met Daniel Steere als spreekwoordelijke kers op de taart), ze doen hun stinkende best om nog iets van de personages te maken.
VelociPastor is de definitie van culthorrorkomedie. Het is onmogelijk om serieus te nemen, en doordat de film dat zelf ook niet doet, weet het alsnog te scoren. Dit is één van de leukste films die ik heb gezien. Zelden heb ik zo hard gelachen dat ik er buikpijn van kreeg. Het is geen werk voor een breed publiek, liefhebbers van obscure films kunnen hun lol niet op.
Brendan Steere/Greg Cohan en Alyssa Kempinski