Het is dat ik in Het Parool een korte bespreking over Kleine IJstijd zag staan, anders was deze titel aan mij voorbij gegaan. En dat zou ik zonde hebben gevonden. In een groot landhuis komen vrienden en bandleden samen om de overleden zanger Kas te eren. Hij is al gecremeerd, zijn restanten zitten in een grote pot. De muzikanten en vrienden hebben allemaal zo hun eigen verhalen over Kas gehad. Mooie, maar ook bittere verhalen. Want Kas hield van het leven. Hij verslond vrouwen, weigerde zijn muzikale ambities op te geven, en liet een spoor van gebroken harten achter. Iedereen wil er echter een gemoedelijke bijeenkomst van maken.
De toch al hooggespannen sfeer wordt nog scherper als één van de bandleden een jong ding meeneemt. Zij heet Delphina, en direct vinden er kleine generatiebotsingen plaats. Bovendien, wie is zij eigenlijk? Wat voor verhaal heeft zij over Kas? Wanneer dat duidelijk wordt, dreigt de situatie explosief te worden.
Hoe meer het schuurt, hoe lekkerder Kleine IJstijd wordt. De verwikkelingen hebben wel een soapachtig karakter, het drama behoudt zijn geloofwaardigheid. Kas’ ex-geliefde Valerie probeert nog steeds om de goeie ouwe tijd te herbeleven, tot grote irritatie van haar zoon Davy. Bertus doet verwoede pogingen de drank te laten staan, wat tot grote frustraties leidt. En het wordt steeds onduidelijker van wie Sallie nou precies zwanger is.
Hoe meer het schuurt, hoe lekkerder Kleine IJstijd wordt.
Kleine IJstijd is, ondanks zijn niet al te originele insteek, toch een mooie film. Dat komt ook door de acteurs, die met veel plezier hun rollen spelen en als hun personage onderling flink ruziemaken. Cees Geel is altijd fijn om naar te kijken, maar ook Steef Cuijpers is sterk als de oude bok met het jonge blaadje. Ariane Schluter, die eerder bewees een film te kunnen dragen met Lucia de B., gaat heerlijk op in haar rol van verdwaalde groupie. Ook Johan Heldenbergh is tot mijn grote vreugde aanwezig. Sinds The Broken Circle Breakdown is hij één van mijn favoriete Vlaamse acteurs.
Het is geen titel die nieuwe inzichten oplevert. Regisseuse Paula van der Soest laat samen met Rifka Lodeijzen een groep personages opdraven die een hoofdstuk moeten afsluiten. Dromen blijken illusies, luchtkastelen die nu instorten. Het is een film over volwassenen die volwassen moeten worden. Het ene personage gaat daar beter mee om dan de andere. Er is geen echte conclusie, wel een bevredigend slot. Kleine IJstijd is gewoon zo’n film die erg fijn is om een avondje naar te kijken.