Wanneer een film wordt vergeleken met Lord of the Flies of zelfs Apocalypse Now, dan ligt de lat wel erg hoog. Monos is veelvuldig geprezen en inderdaad vergeleken met bovengenoemde titels. Ik ben dan extra wantrouwig. Kan de belofte worden ingelost? Op een warme Zaterdagmiddag zat ik klaar in de zaal van Kriterion. Kom maar op met de oorlogswaanzin. Monos gaat over een groep tieners in een afgelegen berggebied. Ze waken over een krijgsgevangene. Hun leider, een dwerg die zichzelf De Boodschapper noemt, komt om de zoveel tijd langs om de boel te controleren.
Op een dag krijgen ze een koe die door een ballorige daad overlijdt. Er wordt een nieuwe leider aangewezen die zijn eigen plannen heeft. Het is het begin van het einde en langzaam valt de groep uit elkaar. Ik begrijp de verwijzing naar Lord of the Flies nog het meest.
Ook daarin moeten kinderen zich redden in geïsoleerd gebied, ontstaan er groepjes, en escaleert alles in een bloederige machtstrijd. En, vooruit, met de jungle als decor wil ik ook wel een echo van Apocalypse Now in Monos zien. Er is echter een belangrijk element waarin de twee klassiekers zich onderscheiden van deze film. Hoewel Het begin sterk is (personages, locatie en doel zijn in de eerste vijf minuten duidelijk) en Monos intense scènes kent, loopt het achter op emotionele binding.
Monos weet wel een gespannen ambiance op te roepen met een bij vlagen hypnotiserende onderstroom.
Ik heb geen idee wie die kinderen nou echt zijn. Waarom ze daar zitten, hoe ze daar komen. Waarom laten ze zich voor het karretje van De Boodschapper spannen? Welk genie kwam met het briljante idee om tieners een krijsgevangene te laten bewaken. Ik weet het, Monos gaat daar niet om. Regisseur Alejandro Landes wil puur laten zien wat de plotelementen met de piepjonge soldaten doet. Hoe de groepsdynamiek een bloederig randje krijgt. Maar dan wil ik wel met die personages mee kunnen gaan. Nu zie ik eerder hoe de pestkop van de groep zijn wil wil opleggen.
En dan is er nog een bizarre, seksueel getinte scène tussen een tienersoldaat en de krijgsgevangene. Wat Landes daarmee wilde zeggen? Geen idee. Monos weet wel een gespannen ambiance op te roepen met een bij vlagen hypnotiserende onderstroom. De jonge acteurs zijn geloofwaardig, net als het gruwelijke afzien in de jungle. Omdat de personages eendimensionaal blijven, komt Monos mijn inziens nooit in de buurt van het meesterwerk wat critici er wel in zien. De anticlimax op het einde helpt evenmin.