In C’est arrivé près de chez vous volgt een kleine cameraploeg de charismatische Ben. Hij is, zoals in het begin direct duidelijk wordt, een seriemoordenaar. Een pragmatische seriemoordenaar. Hij zoekt zijn slachtoffers uit, wurgt ze, schiet ze neer, breekt hun nek of smoort ze, en gaat er dan vandoor met hun geld. De filmploeg filmt elke moord, en maakt ook kennis met Bens familie en vriendenkring. Dat ze alles zo klakkeloos observeren, is één ding. Maar ze raken gaandeweg ook betrokken bij Bens gruwelijke daden. Er zijn nogal wat vraagtekens te plaatsen bij C’est arrivé près de chez vous. Waarom is Ben onderwerp van een documentaire?
Wat wil de filmploeg hiermee bereiken? Wie zou ooit deze documentaire willen zien? Gaat Ben niet gepakt worden als deze beelden worden vertoond? Die vraagtekens vormen direct de satirische kant van deze thriller. Is dit niet wat de gewone media ook doet? Het avondnieuws vullen met moord- en doodslag? Het is een kwestie die zelfs letterlijk wordt aangekaart door Ben en de filmploeg zelf. Ben verwijst met “Petit Gregoire” nog naar een bekende moordzaak die breed in de media werd uitgesmeerd.
Ik begrijp heel goed dat kijkers C’est arrivé près de chez vous ver vinden gaan. Te ver, wellicht. Want het gaat ook ver. De schietpartijen worden gefilmd in ruw zwartwit, en zijn dankzij de montage het beste te omschrijven als grove geweldsuitbarstingen. Het geweer blaft, het bloed vloeit rijkelijk. En Ben gaat steeds verder, totdat er zelfs een kind in zijn moordlustige vingers terechtkomt. Zachtjes duwt hij ook de filmploeg in de positie van medeplichtigen.
Er zijn weinig personages zo vol van zichzelf als Ben.
Dat duwen is ook precies wat deze Frans-Belgische titel doet. Bens daden vormen een vicueuze cirkel die steeds harder richting de bodem draait. “Wil je nog steeds blijven kijken?”, lijken de makers te roepen. Hoe dit gaat aflopen is onduidelijk. Alleen dat dit geen goed slot kan krijgen. De aanzet wordt gegeven als een groep gangsters in actie komt en er “subtiele” bedreigingen komen. Ben blijft koelbloedig, hoewel er barsten in zijn zelfvertrouwen zichtbaar worden.
Er zijn weinig personages zo vol van zichzelf als Ben. Zo narcistisch. Zo kil. Berekenend. En toch weet acteur Benoit Poelvoorde met zijn markante charisma de kijker mee te nemen in Bens koelbloedige wereld. Vrolijk lult hij door over zijn moordmethodes, het opruimen van lijken, zijn piemel, verwondert hij zich over het paargedrag van duiven, en bedenkt hij ter plekke poëzie. Tot aan het bittere slot toe.