Nog heel even en de nieuwste (en wellicht laatste) film van Quentin Tarantino is in Nederland te zien. Mooi moment om naar zijn enige vervolgfilm te kijken. Het is een ongeschreven wet dat vervolgen minder goed zijn. Vervolgen staan nou eenmaal in de schaduw van hun voorganger. Tenzij dat vervolg al gepland stond. Zoals met Kill Bill 2. Kill Bill eindigde met een knoeter van een cliffhanger. En Bill moet nog worden afgemaakt. Quentin Tarantino is allerminst klaar met deze wraaksaga, hoewel hij er wel een andere benadering voor kiest. Daar waar in het eerste deel exorbitante gevechten centraal stonden, wordt in het tweede deel gas teruggenomen.

Tarantino exploreert zijn personages en laat zelfs wat ruimte voor filosofische overpeinzingen. Wat trouwens niet betekent dat Kill Bill 2 verder een bloedeloze bedoening is. Integendeel. Ogen worden uitgerukt, botten gebroken, een vis wordt doodgetrapt, en The Bride maakt kennis met de edele kunsten van Kung-Fu.

Eerst even recapituleren. Wraakengel The Bride (Uma Thurman in nog steeds een meesterlijke rol) stond op het punt te trouwen, helaas staken haar huurmoodenaarcollega’s, onder leiding van Bill, daar een stokje voor. Of, om in de context te spreken: ze schoten een wagonlading kogels af op onschuldige mensen. In Kill Bill 1 streepte The Bride al twee slachtoffers van haar wraaklijstje, in deel 2 volgen nog twee. Om te eindigen bij Bill.

Meer dan eens heb ik het gevoel naar een romanverfilming te kijken.

Eerst maken we de moordaanslag tijdens de repetitie van de bruiloft mee, om door te spoelen naar het heden. The Bride heeft het nu voorzien op Budd, de broer van Bill, en Elle Driver, een vals sekreet dat goed omweg kan met dodelijke slangen. Maar het spannendste is en blijft natuurlijk de confrontatie waar naartoe wordt gewerkt: tussen The Bride en Bill. Destijds ervoer ik het als een anticlimax, nu zie ik er de schoonheid van in. Het mag dan lang niet zo bloederig en flitsend zijn als de eerdere gevechten, dit wordt goed gemaakt met een sterke emotionele lading.

Bij het uitkomen van dit tweeluik had Tarantino aangegeven om Kill Bill eerst al volledige, vier uur durende wraakepiek uit te brengen. Was een leuk idee geweest, ware het niet dat Kill Bill 2 toch die stijlbreuk heeft. Een stijlbreuk die deze titel erg veel goed doet. Meer dan eens heb ik het gevoel naar een romanverfilming te kijken. Alsof Tarantino eerst het boek schreef en deze daarna op het scherm tot leven heeft gebracht. Het is niet zijn gewelddadigste, maar wel zijn ontroerendste film.