Na de eerste twee wervelende hoofdstukken uit de saga van huurmoordenaar John Wick, is dit jaar deel drie aan de beurt. En net als met deel één en twee, heb ik John Wick 3: Parabellum met mijn beste vrienden gezien. De locatie was ditmaal de Pathé in Utrecht. Goede bioscoop, al was het publiek grotendeels afwezig. In zo’n grote zaal valt dat wel op. Na de verplichte trailers (de superheldenmanie houdt niet op…) volgen eindelijk de psychedelische openingstitels, waarna de draad wordt van John Wick: Chapter 2 wordt opgepakt. Superhuurmoordenaar John Wick is in zijn wereld vogelvrij verklaard, over een uur zal er een flink geldbedrag boven zijn hoofd hangen.

Reken maar dat flink wat “collega’s” willen cashen. Parallel aan deze verhaallijn loopt de mysterieuze Adjudicator rond, een soort scheidsrechter die de rotzooi van John moet opruimen. En de medeschuldigen aanspreekt. Iedereen die een helpende hand uitstak moet gestraft worden. Terwijl John een uitweg zoekt, lopen de gemoederen in zijn wereld steeds verder op. Het kan niet anders, of dit eindigt met een grootse knal.

John Wick 3: Parabellum kan worden beschouwd als de accumulatie van voorgaande delen. Ging het eerst om persoonlijk leed – het hondje dat zijn overleden vrouw had nagelaten – inmiddels gaat het om veel meer dan dat. Voor de makers zijn de zich opstapelende intriges perfect voor ingenieuze actiescènes waarvoor alles uit de kast wordt getrokken. Het onbetwiste eerste hoogtepunt is de scène met de honden, die op commando hun tanden in de vijanden zetten.

John Wick 3: Parabellum kan worden beschouwd als de accumulatie van voorgaande delen.

Strak gechoreografeerd, sterke geluidseffecten, het is één van de beste actiescènes die ik ooit heb gezien. En dan heb ik het nog niet eens over de paarden, motoren en het handgemeen met de grootste bad guy. Als John later naar het hotel terugkeert om Winston en Charon te helpen een grootse aanval af te slaan, leveren de makers het tweede hoogtepunt af. Het hotel wordt omgetoverd tot gothisch kasteel waar achter elke hoek iemand kan lurken. Winston zorgt voor gortdroge humor, John en Winston leven zich uit met een wapenarsenaal om “U” tegen te zeggen.

In alles is voelbaar dat John in een hoekje wordt gedreven. Wat er ook gebeurt, niets helpt om hem uit dat hoekje te halen. Integendeel. De makers lijken het plan te hebben opgevat voor een nieuwe opzet. Dat is mijn enige minpuntje: deel 4 is al aangekondigd. Ik hoop vurig dat dit wél een slotdeel zal vormen. Hoe gaan de makers het anders nog overtreffen?