Jessabelle is geproduceerd door productiehuis Blumhouse, waar ook Sinister, Get Out en Ouija vandaan komen. Deze broeiende horror, vol met verwijzingen naar Voodoo, doet nog het sterkst denken aan de kortverhalen van Edgar Allan Poe en H.P. Lovecraft. Tenminste, het idee zou zomaar door deze horrormeesters bedacht kunnen zijn. De uitvoering zouden zij veel beter hebben aangepakt. In Jessabelle volgen we Jessie, die in de eerste paar tellen betrokken is bij een gruwelijk verkeersongeluk. Haar vriend en de baby in haar buik overleven het ongeluk niet, zij moet stevig rehabiliteren. Jessies moeder is bij haar geboorte overleden, dus zal ze haar vader moet bellen.

Het voelt wat vreemd, gezien zij al jaren geen contact meer hebben. Eenmaal in het ouderlijk huis ontdekt ze cassettes met opnames van haar moeder. Die heeft tarotkaarten gelegd en beweert dat Jessie een donker lot te wachten staat. Volgens Jessies vader is dit onzin. Maar als zij verder op onderzoek gaat stuit ze op een bizar geheim.

Jessabelle scoort bij mij als Jessies oude vlam, Preston, in beeld komt. Ze hebben een verleden samen en dat geeft het wederzien een pikante smaak. Hij is immers getrouwd. In alle scènes die Mark en Jessie delen is de verboden liefde voelbaar, het is er een sluimerende affectie die erop wacht geconsumeerd te worden. Geen wonder dat Marks vrouw nogal pissig reageert.

Jessabelle scoort bij mij als Jessies oude vlam, Preston, in beeld komt.

De plot vormt nu meer een verplichte motor om het tweetal bij elkaar te houden, en van A naar B te sturen. Elk ander personage dient om het verhaal voort te stuwen. Fijn dat Preston getrouwd is, jammer dat we niets over zijn partner te weten krijgen. Aan de andere kant kan ik ook niet ontkennen dat het hele idee best interessant is. Het is alleen zo jammer dat in het slot de ontknoping zo schandalig wordt afgeraffeld. Ineens is Jessie in staat alle puzzelstukjes in elkaar te plaatsen. Brokjes informatie die zij eruit flapt komen uit de lucht vallen. Het valt te applaudiseren dat de makers kiezen voor een donker eind, er klopt weinig van de uitwerking.

Jessabelle is zeker niet de beste film in de catalogus van Blumhouse (hun titels wisselen sowieso sterk van kwaliteit), het is op zich de moeite waard voor een doordeweeks avondje. Actrice Sarah Snook is best overtuigend als de invalide Jessie. En de makers weten in ieder geval nieuwsgierig te maken naar wat er precies gaande is.