Behandelde de eerste helft van Leaving Neverland hoe een kind seksueel misbruik ervaart, in deel 2 komt het volwassen leven aan bod. Robson en Safechuck puberen, worden twintigers, vinden de liefde van hun leven en stichten hun eigen gezinnetje. Michael Jackson wordt voor de eerste keer veroordeelt wegens vermeend misbruik, de twee jochies verdedigen hun idool met hand en tand. Weten zij veel dat wat Jackson ze aandeed absoluut niet kon. Nee, Michael Jackson heeft ze echt niet aangeraakt. Erewoord. Ze houden dit ook vol tegenover hun ouders. Maar de geheimen gaan aan ze knagen.

De omslag komt als ze vader worden en ze zich plotseling afvragen of wat Jackson heeft gedaan wel écht koosjer is geweest. Net als bij het eerste deel is het niet mijn bedoeling te oordelen of Leaving Neverland al dan niet waar is. Mij gaat het veel meer over de verdere, gruwelijke dieptes die verkend worden. Welke effecten seksueel misbruik heeft op de rest van de familie. Want waar waren de ouders toen Jackson zich uitleefde op de jochies? In het bijzonder de moeder?

Robson kan zijn moeder onmogelijk vergeven. Hetzelfde geldt voor zijn oudere zus. En Safechucks broer kan maar lastig accepteren dat zijn broertje werd mishandeld, en zijn moeder er schijnbaar niets van afwist. Ook sneu is het voor de latere echtgenotes van Robson en Safechuck. Ze begrijpen maar niet waarom hun mannen zulke inktzwarte periodes doormaken, wat er broeit achter hun getroebleerde ogen.

Gelukkig weten de twee mannen die cirkel te doorbreken, al begrijp ik nu hoe misbruik generaties lang door kan etteren.

Het vaderschap zet alles in een stroomversnelling. Vertrouwen Robson en Safechuck zichzelf wel toe aan hun eigen kinderen? Zijn ze niet bang zelf eventuele ongepaste gevoelens voor hun kroost te koesteren? Reed laat ons zo zien hoe zich een vicieuze cirkel dreigt te vormen. Gelukkig weten de twee mannen die cirkel te doorbreken, al begrijp ik nu hoe misbruik generaties lang door kan etteren.

Dit deel hakt er eveneens hard in, al gaat het verhaal zich op den duur wel herhalen. Het klinkt bot, op een gegeven moment weet ik echt wel wat er is gebeurd. De hele familie is verward, boos op de moeder, boos op Jackson, Robson en Safechuck zijn getekend voor het leven. Ik had liever dat Reed zich ook wat meer zou concentreren op het nu, hoe de twee mannen nu leven. Leaving Neverland duurt toch vier uur, dan had dit ook wel nog besproken kunnen worden. Afgezien van dit minpuntje, raad ik deze documentaire hoe dan ook aan.