Plan 9 From Outer Space is slecht. Beroerd. Beschamend. Genant. Tenenkrommend. Hoort thuis in alle toplijstjes van slechtste titels ooit. Regisseur Edward D. Wood Jr. slaagde erin zo’n bizar misbaksel in elkaar te zetten, dat deze titel is uitgegroeid tot een cultklassieker. Het is het soort film die ’s nachts in bioscopen wordt vertoond. Het (volkomen onbegrijpelijke) verhaal gaat over vliegende schotels die boven de aarde vliegen. Ze willen ons aardbewoners op de hoogte stellen van hun buitenaards bestaan, maar die wereldmensen zijn zo koppig dat de aliens drastische middelen inzetten. Met behulp van speciale pistolen wekken ze de doden tot leven.

Maar dat moet wel discreet gebeuren, immers niemand mag weten dat zij erachter zitten. En dat is nog maar een deel van de hilariteiten. Ik ben lang niet altijd van de details, ik heb nog nooit een film gezien die zo rammelt. Van plot tot camerawerk en acteerwerk, regie, decor, ja zelfs belichting, er klopt helemaal niets van.

Neem nou het begin, waarin Criswell eerst beweert dat hij de toekomst zal voorspellen, om te vermelden dat de toekomst al heeft plaatsgevonden(?) en dat het volgende verhaal op een dag is gebeurd. Sowieso komt het toekomstdeel niet meer terug. Waarom Wood dat überhaupt heeft gebruikt? Een hele goeie vraag.

Dit mag dan een flop zijn met een “F”, het is wél een flop die met liefde (met een “L”) is gemaakt.

Dat Wood nog acteurs kon vinden om mee te spelen, mag een wonder heten. Nota bene Bela Lugosi heeft een rol, spijtig genoeg overleed hij tijdens de opnames. De scène waarin Lugosi buiten het huis wat rondloopt is het allerlaatste shot van de acteur. Wood filmde dit simpelweg als ode aan Lugosi en besloot, als deel van die ode, de scène in de film te monteren. Volgens het publiek exploitatie, volgens Wood een liefdevol laatste eerbetoon. Gelukkig vond Wood een opvolger voor de gevallen acteur: chiropactor Tom Mason. Als je goed kijkt zie je, heel misschien, wie de echte Lugosi is en wie de vervanger.

Het is makkelijk om Plan 9 From Outer Space tot op het bot te bespotten, Wood beschouwde deze film als zijn grote trots. En dat is zeer waarschijnlijk waarom deze titel met kop en schouder boven andere slechte titels uitsteekt. Dit mag dan een flop zijn met een “F”, het is wél een flop die met liefde (met een “L”) is gemaakt. En die liefde is toch wel te voelen. Wood houdt koppig vast aan zijn visie (wat die ook is geweest) en weigert zijn productie ironisch te benaderen. Daar is lef voor nodig.