Weken (zo niet, maanden) geleden wees mijn vader op een bespreking van Córki dancingu (ofwel The Lure). Een Poolse film over twee zeemeerminnen, Gold en Silver. Ze worden opgenomen door een muzikale familie die optreedt in een nachtclub. Gold en Silver mogen meedoen. De zeemeerminnen zingen niet alleen, de baas ziet ze ook wel als erotische vissenact. Klinkt toch als een titel die ik zou kunnen waarderen. Dankzij de blauwige belichting, om zo een watergevoel op te roepen, en de telepathische connectie tussen Gold en Silver, wordt een hypnotische sfeer opgeroepen. Eén en ander gaat wrijven als Gold de mensen ziet als lekker hapje en Silver juist zoekt naar liefde. De twee staan lijnrecht tegenover elkaar en zorgen voor spanningen. 

Het begin is weergaloos. De zeemeerminnen worden geïntroduceerd als sexy vamps, de nachtclub baad in een surrealistische ambiance, en de liedjes die gezongen worden zijn onweerstaanbare catchy. Het valt wel op dat het allemaal iets te gelikt in beeld gebracht, waardoor The Lure zijn stekeligheid verliest. En niet alle effecten zijn even sterk. De vinnen van Gold en Silver zijn fantastisch, hun monsterlijke kaken ogen lachwekkend nep. Toch weet regisseuse Agnieszka Smoczynska een originele mix van sprookje en horror klaar te maken met een geheel eigen smaak.

Spijtig genoeg kiest The Lure in het tweede deel het conventionele pad. Een soort van. Silver raakt tot over haar oren verliefd op de zoon van het gezin. Ze is zelfs bereid haar vissenlichaam chirurgisch om te wisselen voor een mensenlichaam. Goed, zó conventioneel is dat ook niet, de achterliggende gedachte (alles offeren voor de liefde) is dat wel. Het voelt belegen, clichématig. Geef mij maar die duistere toon van de nachtclub, waar een seksuele spanning heerst tussen de zeemeerminnen en hun publiek. Ik heb het idee alsof scenarist Robert Bolesto zich gedwongen voelde dit verhaal een duidelijk eind te geven, en daarom maar hiervoor koos. En ja, ik weet dat de film geïnspireerd is op het sprookje van de gebroeders Grimm, toch komt het liefdesverhaal wat gekunsteld over.

Geef mij maar die duistere toon van de nachtclub, waar een seksuele spanning heerst tussen de zeemeerminnen en hun publiek.

Misschien heb ik te veel films gezien die nog raarder zijn. Maar The Lure is voor net te gewoon om aanspraak te kunnen maken op de status van culttitel. Dit neemt niet weg dat The Lure een opvallende filmervaring is, met een ijzersterke eerste helft. En de soundtrack is aanstekelijk genoeg om hem via Spotify nog eens een luisterbeurt te geven.

Oh, en omdat dit recensie nummer 300 is, kunnen jullie, lezers en filmkijkers, vanaf nu ook sterren uitdelen aan de besproken films. Ik betwijfel of al veel mensen The Lure gezien hebben, maar dat terzijde.

Agnieszka Smoczynska/Marta Mazurek en Michalina Olszanska