Jim Carrey. Je vindt hem ofwel hilarisch, ofwel doodvermoeiend. In Liar Liar mag hij zijn hysterische kant vertonen. Hij speelt de rol van advocaat Fletcher. Fletcher was ooit getrouwd met Andrea, en heeft een zoontje met haar: Max. Hoewel Fletchers baan erg veel van hem vergt en Andrea inmiddels een scheiding heeft aangevraagd, kan Fletcher niet zonder zijn zoontje. Helaas is Andrea een beetje klaar met hem en dreigt ze te vertrekken met haar nieuwe lover. Max intussen wenst op zijn verjaardag dat zijn vader voor één dag eens niet liegt. Die wens komt uit. Met als gevolg dat Fletcher op het neurotische af de waarheid vertelt. Ik moet trouwens bekennen dat ik fan ben van Carrey. 

Zijn gekkebekketrekkerij mag kijkers op de zenuwen werken, ik vind het hilarisch. Dat is precies de reden dat ik Liar Liar een te genieten filmpje vind. Als ik Liar Liar als komedie op zich beoordeel, is het een nogal brave bedoening.

De boodschap wordt er duidelijk ingewreven: werk is belangrijk, maar mag nooit het gezinsleven overheersen. En liegen is slecht. En als een ander acteur de hoofdrol zou hebben gespeeld, dat weet ik zeker, zou het een geforceerde titel zijn geworden. Niemand, maar dan ook niemand anders zou de grappen leuk hebben gemaakt.

Carrey weet de vet aangezette flauwekul aannemelijk te maken, al is het maar door zijn elastieke lichaam.

Het beste voorbeeld is de scène met de pen. Een blauwe pen. Fletcher heeft ontdekt dat hij niet meer kan liegen en neemt zichzelf op de proef. In zijn werkkamer pakt hij een blauwe pen. “Dit is een rode pen” neemt hij zich voor. Maar in welke bochten Fletcher zich ook wringt, hij krijgt het maar niet over zijn lippen. Een andere acteur had het eruit moeten persen, over de top moeten acteren om de punchline over te brengen. Carrey weet de vet aangezette flauwekul van nature aannemelijk te maken. Al is het maar door zijn elastieke lichaam. Zijn ervaring als standup-comedian komt hier goed van pas: hij weet perfect hoe hij de grap moet brengen.

Jammer genoeg hebben de makers meer aandacht voor het suikerzoete script en het moraal. Fletcher gelooft wel erg snel achter dat hij door Max’ wens geen leugens kan vertellen. En de boodschap wordt ook erg expliciet gebracht. Carrey krijgt maar een paar scènes om zijn hyperactieve komische talenten te etaleren. Op die momenten is Liar Liar hilarisch. Als hij de leugen eruit moet persen, rollen de tranen over mijn wangen van het lachen. Afgezien van die paar grappen is het een erg brave titel.

Tom Shadyac/Jim Carrey en Maura Tierney