Hiermee begon het. De saga, de ruimte-epiek, de cultus, de hysterie, de fans. Star Wars. Ofwel, Star Wars: Episode IV – A New Hope. De start en tegelijkertijd het vierde deel van de vertelling. Alleen George Lucas kan zo’n constructie bedenken. Het is al geruime tijd na de flauwe eerste drie delen (hoewel Phantom Menace nog wel te pruimen was) en Luke Skywalker is inmiddels een stuk ouder geworden. Hetzelfde geldt voor Leia, die diep in de problemen zit: zij rebelleert tegen de duistere Darth Vader en heeft ook nog eens plannen in bezit om Vaders thuisbasis te vernietigen. Daar is de zwartgehelmde space badguy niet blij mee. Leia doet een noodoproep aan Obi-Wan via robot R2D2, die weer in handen komt van Luke.

Hij is meteen onder de indruk van de prinses en spoort Obi-Wan op. Hij is een oude man die het heeft over de clonewars en de vader van Luke die jaren geleden is overleden. Enfin, met de kennis van de “eerste” drie films is direct duidelijk hoe de stukjes in elkaar steken. Al is het wel apart om ineens Alec Guiness in plaats van Ewan McGregor te zien als Obi-Wan. Om nog maar te zwijgen over het toch wel sterk Engelse accent van Darth Vader, terwijl die in voorgaande episodes echt Amerikaans sprak.

Maar dat zijn niet de enige verschillen. Immers, we hebben het hier over een titel uit 1977. Dan kan het niet anders of de vormgeving ziet er anders uit. Zonder de gelikte computereffecten moet deze Star Wars het hebben van zoveel mogelijk fysieke effecten. En dan is het best nog een indrukwekkende titel, met al die ruimtevaartuigen en gevechten. De lightsabers komen dan wel uit de computer en ook die hebben effect. Ik kan mij goed voorstellen dat het publiek zich destijds vergaapte aan de wereld die Lucas had opgebouwd.

george lucas was er zo zeker van dat zijn film zou floppen dat hij ten tijde van de première naar hawaii ging met steven spielberg

Net als in de vorige delen staat de dialoog in dienst van het verhaal. Bijna alles wat Obi-Wan vertelt is exposé, om de kijker aan de hand te nemen door het verhaal. En veel van die exposé, zoals “The Force”, blijft toch wat rafelig. Er is dus een energie die alles verbindt en die Jedi’s aan kunnen voelen en hocus pocus mee uitvoeren? Ik vond dit in de prequels al vaag, het wordt er niet duidelijker op. Als ik Guiness zelf mag geloven had hij hetzelfde probleem. Het acteerwerk is wél verbeterd (godzijdank geen Christensen meer) en eindelijk wordt nu ook Han Solo geïntroduceerd. Niemand anders dan Harrison Ford had die rol zo soepel in kunnen vullen.

Star Wars: Episode IV – A New Hope kan het beste omschreven worden als de fantasie van een tienerjongen die dolgraag een intergalactisch sprookje wil vertellen, en in zijn enthousiasme zich hier en daar in de vertelling verslikt. Ik ken dat wel. Lucas had een visie die hij koste wat kost naar het grote scherm wilde brengen en zichzelf in een zenuwinzinking werkte. Het is een wonder dat de film is uitgekomen én een succes is geweest.

George Lucas/Mark Hamil en Harrison Ford