A Beautiful Mind van Ron Howard gaat over het wiskundig genie John Nash, die worstelde met schizofrenie. Het staat bekend als een van de beste films ooit. John Nash, zo blijkt uit de beginbeelden, is tijdens zijn studie slechts in één ding geïnteresseerd: het schrijven van een hoogst origineel en geniaal onderzoek. Zijn docenten en medestudenten hebben heus wel door dat John beschikt over een sterke geest, toch maakt iedereen zich ook zorgen om hem. Immers, hij heeft helemaal niets met menselijk contact.
Liever vertaald hij sociaal gedrag naar getallen, naar een wereld die hij wel kan begrijpen. Als hij zelf lesgeeft gebeurt er iets wonderbaarlijks: een studente wordt verliefd op hem. De ellende moet dan nog losbarsten: John is ook aangenomen door de door mysteries omgeven Parcher, om codes te breken voor de overheid. Wat blijkt? Er is geen Parcher. Alleen in Johns hoofd.
Ik geloof best dat als iemand tegen een psychose aanschuurt diegene zich bewust kan worden van de hallucinatie. Ofwel, dat hij of zij alsnog onderscheidt kan maken tussen wat een verzinsel is en wat realiteit. Schizofrenie is een gruwelijke, intense psychologische ziekte, een aandoening waar een hele medicijnwinkel voor nodig is. En, laten we dat niet vergeten, het kan erfelijk zijn. Howard laat wel zien hoe John aanvankelijk verdwaalt in zijn hersenspinsels, en wat voor impact het op hem heeft als de realiteit hem neerslaat. Maar door het overwinningsaspect te benadrukken kan ik niet helemaal in de film meegaan. Hij staat midden op de campus tegen een hallucinatie te brullen en toch staat hij nog voor de klas? Hij wordt achter zijn rug bespot door leerlingen, tegelijk drijft hij ook zelf enigszins de spot met zijn ziekte. Zijn collega’s zijn wel erg toegeeflijk, terwijl dit een man is die ieder moment kan doordraaien.
john nash heeft aangegeven dat hij zijn hallucinaties altijd hoorde maar nooit zag
A Beautiful Mind laat mooi zien hoe iemand eerst een diepe psychologische val maakt, om dan weer voorzichtig doch gedecideerd weer op te staan. Het gegeven is mooi, de beelden zien er goed uit en Russell Crowe laat overtuigend de hel van schizofrenie tot leven komen. Toch vind ik deze titel helemaal niet zo denderend. Het voelt meer als een keurig biopic die vooral iemands goede kanten wilt laten zien. Ja, het is een prestatie dat John Nash zijn ziekte zo onder controle wist te krijgen. Maar A Beautiful Mind voelt te veel aan als gesuikerd overwinningsverhaal. En zeker niet een van de beste titels die ik ooit heb gezien.
Ron Howard/Russell Crowe en Jennifer Connelly