Toen ik afgelopen weekend The Killing of a Sacred Deer ging kijken, stommelde er op het laatste moment nog een echtpaar binnen. De man vond het nog nodig luidkeels commentaar te geven. Natuurlijk gingen ze achter mij zitten. Gelukkig hield hij zich tijdens de film rustig en kon ik genieten van mijn eerste kennismaking met de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos. Hij opent de film op grandioze wijze: het eerste shot is dat van een opengesneden borstkas waarin een roze hart klopt. Er klinkt klassieke muziek, de camera zoomt langzaam uit. De bebloede handen van chirurg Steven, wiens patiënt na de operatie overlijdt, worden zichtbaar. Het is zonder meer een spectaculaire introductie van een personage. 

Later ontmoet Steven de psychologisch verstoorde Martin, die jaren geleden zijn vader verloor bij een auto ongeluk. Ze ontmoeten elkaar steeds vaker en er ontstaat een bijzondere band tussen de twee. Op het eerste gezicht lijkt The Killing of a Sacred Deer te gaan over een langzaam groeiende vader en zoon relatie. Dan duwt Lanthimos bruusk het verhaal een andere kant op. Want wat blijkt? Martins vader kwam na het ongeluk onder het mes bij Steven. En hij overleefde de operatie niet. Martin ziet Steven als de moordenaar van zijn vader en eist gerechtigheid. Niet via de rechter, maar op een andere wijze. Eentje die is vergeven van verheven symboliek en mentale terreur.

Lanthimos gooit zijn personages in onverklaarbare gebeurtenissen die ze krampachtig proberen te omzeilen. Hoe langer ze het absurde negeren, des te hardnekkiger dit zich manifesteert. Vooral Steven weigert zich over te geven aan de wraak van Martin. Er ontstaat zo een vervreemdende sfeer die wordt versterkt door de filmstijl. De camera vervormt het decor als een druppel, laat de personages aan de zijkant van het scherm staan of zorgt ervoor dat de ruimte rondom de personages zo wijd mogelijk is. Alsof de personages dreigen te verdrinken in het beeld.

Met veel genoegen neemt de Griekse filmer ingrediënten uit verschillende genres en mixt die samen tot een absurde, smakelijke surrealistische salade die geen een keer gekunsteld aanvoelt. De volwassenwording van dochter Kim verwijst naar coming-of-age, het groeiende dilemma van Steven is een snoeiharde psychologische horror, de ontrafeling van zijn leven is dan weer een drama. Het beste kan The Killing of a Sacred Deer worden omschreven als een psychologisch wraakverhaal die naar de finale toe theatrale trekken krijgt. Het maakt hoe dan ook een verpletterende indruk.

WIST JE DAT

Het viel mij op dat er in de familie Murphy nogal wat accenten voorbijkomen. Blijkbaar is Sunny Suljic, die de rol van Bob vertolkt, de enige Amerikaanse acteur van het gezin.

De hartoperatie in de film is echt. Colin Farrell stond zelfs in de operatiekamer om de operatie mee te maken.

Yorgos Lanthimos/Colin Farrell en Barry Keoghan