Gooi een laken over iemand heen en je hebt een spook. Zou David Lowery dit hebben gedacht toen hij A Ghost Story draaide? Dit is namelijk precies wat er gebeurd. Het naamloze personage, gespeeld door Casey Affleck, krijgt een dodelijk ongeluk en eindigt op de kille tafel van het ziekenhuis, bedekt met een wit laken. Als zijn vriendin (Rooney Mara) het ziekenhuis verlaat, staat hij op. Met het laken. Waarin twee gaten zijn verschenen. Dit is duidelijk geen doorsnee spookverhaal. Maar dit is dan ook sowieso geen spookverhaal. Dit is een onderzoek naar thema’s als rouw en wat onze levens eigenlijk voor waarde hebben. A Ghost Story heeft geen strak uitgetekend plot en lijkt vooral rond te dwalen in verschillende tijdsdimensies. Het spook gaat terug naar huis. Omdat zijn vriendin de woning verlaat, is hij getuige van de komst van andere bewoners.

Zo maakt hij een huisfeest mee, kijkt toe hoe het huis wordt afgebroken voor een enorm kantoorpand, en gaat flink terug in de tijd.

Er zijn mooie scènes aan te wijzen. Als het spook voor de eerste keer zijn woede uit door met servies te gooien, en het gezin met verbijstering toeziet hoe de kopjes en borden in het rond vliegen. Wanneer hij in het huis tegenover hem een ander spook ziet. In hun telepathische communicatie zegt het andere spook te wachten op de bewoners, maar heeft geen idee meer wie die bewoners zijn.

Daartegenover staan scènes die iets te veel de intellectuele toon moeten benadrukken. Als Mara taart gaat eten om zo het verlies van haar geliefde te verwerken en intussen het spook op de achtergrond staat toe te kijken. Lowery laat deze scène minutenlang voortduren en op het verwoede taarteten gebeurt er helemaal niks. De symbolische waarde van de handeling wordt zo wel erg dik onderstreept. En wat te denken van het huisfeest, als iemand een monoloog houdt over de waarde van een mensenleven in het universum? Ik begrijp wel wat het toevoegt aan de thematiek van de film, tegelijk is het opzichtig.

A Ghost Story wil diep duiken en filosofische lagen aanborden, erg subtiel is het
niet. Lowery doet te veel zijn best waardoor er een “kijk mij eens geleerd doen” toon de film insluipt. Dat is zonde, want de premisse heeft genoeg materiaal voor een magisch realistisch liefdesdrama. Nu is het meer een film met goeie momenten dan een sterk geheel.

David Lowery/Casey Affleck en Rooney Mara