Saliya heeft nog maar vijf procent van zijn zicht, dit weerhoudt hem er niet van zijn droom na te jagen: werken in een luxueus hotel. Omdat de kans klein is dat hij met zijn oogafwijking wordt aangenomen voor een stage, liegt hij zich een weg naar binnen. Het gaat goed, tot de facade barstjes begint te vertonen. De Duitse feelgoodfilm Mein Blind Date mit dem Leben laat je inderdaad met good feelings achter, het heeft ook wat minpunten. Maar laat ik positief beginnen. De film is wel sympathiek. De boodschap, dat je altijd je dromen moet najagen, ongeacht de obstakels die je tegen kan komen, wordt met veel liefde en overtuiging verteld. Saliya mag dan bijna helemaal blind worden, hij houdt vol. Wat er ook gebeurt, er is geen moment dat hij opgeeft, hij gaat door tot hij er bij neervalt. Letterlijk. En probeer op het eind eens niet te glimlachen als hij straalt van geluk.
Nog een positief punt is hoofdrolspeler Kostja Ullmann. Hij weet Saliya echt blind te maken. Of te laten lijken. Als hij zijn zicht verliest, verdwijnt er iets uit zijn ogen. Een soort helderheid. Via het first person perspectief laat regisseur Marc Rothemund zien door wat voor troebele wereld Saliya zijn weg moet vinden.
Misschien dat het daardoor komt, maar ik zou dus geen moment geloven dat hij wél kan zien. De scènes waarin hij zich toch door gesprekken heen bluft vind ik erg ongeloofwaardig. Zijn zijn gesprekspartners zelf blind, of hebben ze echt niet door dat Saliya met zijn ogen zoekt naar houvast? Ook opvallend is dat hij in korte tijd superzintuigen weet te ontwikkelen. Dat hij scherper let op geluiden en geuren geloof ik absoluut. Maar dat hij als een Sherlock Holmes kan beredeneren dat medesollicitant Max met een meisje heeft geslapen, veel heeft gedronken en hetzelfde jasje als van de dag ervoor aanheeft, vind ik vergezocht. Bovendien, Saliya ruikt wel de drank in Max’ adem, en de baas niet?
Halverwege Mein Blind Date mit dem Leben zegt Max tegen Saliya dat zijn opgebouwde kaartenhuis in elkaar dreigt te storten. Dit is een prachtig metafoor voor de film zelf. Eerst bouwt Saliya een perfect fundament voor zichzelf op. Het is gebaseerd op leugens, stevig is het wel. Hoe hoger het kaartenhuis, hoe instabieler de kartonnen toren wordt. Het valt om, Saliya raapt de kaarten bij elkaar en probeert het op een andere manier.
Ik zit intussen nog net niet de verplichte ontwikkelingen in het verhaal af te vinken. Ullmann en Rothemund hebben duidelijk veel liefde in dit project gespendeerd, een hoogvlieger kan ik deze film niet noemen. Daarvoor speelt Mein Blind Date mit dem Leben het te veel op veilig. Een leuk film voor als er eens niks tv is, meer is het niet.
Marc Rothemund/Kostja Ullmann en Jacob Matschenz