Ik besluit mij weer eens aan te melden voor een persvoorstelling. Het is alweer een flinke tijd geleden dat ik een dergelijke voorstelling bezocht heb, maar nu ga ik voor de eerste keer namens FilmBekeken. En dat geeft mij toch een goed gevoel. De film draait in het Ketelhuis. Het is een Franse titel, Retour en Bourgogne, en is geregisseerd door Cédric Klapisch. De naam zegt mij niet zoveel, volgens het persmapje heeft deze filmmaker al wat werk op zijn naam staan. In de film draait het om twee broers en een zus, Jean (Pio Marmaï), Jérémy (Francois Civil), en Juliette (Ana Girardot). Jean heeft het ouderlijk huis verlaten voor een wereldreis en ziet zich gedwongen terug te komen omdat hun vader ernstig ziek is. Het drietal neemt zijn werk als wijnmaker over, intussen zien ze zich gedwongen belangrijke levenskeuzes te maken.

In een voice-over vertelt Jean hoe hij tien jaar geleden besloot zijn familie – en dan met name zijn vader – de rug toe te keren en een wereldreis te maken. Tien jaar later is hij terug. Zijn vader is ernstig ziek. En wat hulp bij het wijnmaken is erg welkom. Zijn zusje Juliette reageert enthousiast, Jeremy is terughoudender. Leuk, dat zijn broer weer terug is. Maar waarom heeft hij nooit iets van zich laten horen? Hun moeder is tijdens Jeans wereldreis overleden, een beetje schofterig om je dan stil te houden. Jean laat op zijn beurt blijken het ook niet makkelijk te hebben, maar blijft vaag wat er precies aan de hand is. Kortom, Klapisch schotelt zijn kijker een familiedrama voor. Ieder heeft zo zijn eigen sores, ik vermoed dat ze die problemen onder ogen gaan zien en er weer sterker uitkomen. Dat gaat ook gebeuren. Eerst moet er wijn worden gemaakt. En Klapisch wil dit proces zo goed mogelijk in beeld te brengen.

Zo komt er een groep druivenplukker opdraven. Zo’n groep “hippe” jongeren dat elke ochtend vroeg opstaat om druiven te plukken en ervoor betaald wordt. We krijgen tussendoor scènes waarin Jean belt met zijn vriendin in Australië, Jérémy worstelt met zijn dominante schoonvader, Juliette blijft als personage wat op de achtergrond. Klapisch lijkt zijn liefde voor wijn te willen combineren met drama, het is de wijn die overheerst. Als een uitgestrekte groene zee brengt hij de akkers in beeld. En of het nu regent of dat de zon schijnt, het druivenplukken legt hij zo mooi mogelijk vast. Pas als één van de druivenplukkers het aan de stok krijgt met Juliette veer ik op. Dit is interessant. Een confrontatie. Van korte duur. Want het moet wel leuk blijven. Niet veel later zit iedereen aan tafel en geniet van wijn en lekker eten. Als promotiefilm voor druivenplukken in Frankrijk heeft Klapisch gelikte reclame gemaakt, als drama mis ik toch de scherpte.

Halverwege wordt de wijn naar de achtergrond geduwd en krijgen we meer focus op de achtergrond van de familie. We zien hoe Jean als de oudste van drie de verantwoordelijkheid had over zijn broertje en zusje. Hoe hij regelmatig met zijn vader botste. En als ze als kinderen wijn proefde, was het Juliettes smaakpalet die een voorliefde had voor wijn. Oud zeer dus wat nooit goed bij Jean is geheeld. Het is ook in dit deel van Retour en Bourgogne waar de beste scènes in zitten. Op dramatisch gebied dan. Vooral Jean, die wordt geconfronteerd met de vraag wat voor vader hij zelf wordt, moet de nodige demonen onder ogen zien. En, belangrijker nog, die overwinnen. Het zijn die scènes waarin Klapisch laat zien meer dan alleen druiven goed in beeld kan brengen.

Het is geen verrassende film en Klapisch had zich even wat meer op de personages mogen concentreren, toch is Retour en Bourgogne nog een aardige film geworden. Om in het jargon te blijven: het is als een wijn met een bekende, maar ook erg fijne smaak.

20-6-2017/Cédric Klapisch/Pio Marmaï en Francois Civil