Omdat ik gisternacht niet veel heb geslapen heb ik de hele dag al het gevoel op wolken te lopen. Ik ga het vandaag doen met een actiefilm waar niet veel denkwerk  bij is vereist. Op Netflix staat The Taking Of Pelham 1 2 3, de versie van Tony Scott. Jaren geleden zag ik een remake van deze film, deze versie is dus een remake van een remake. Het gaat om de kaping van een metro en het kat-en-huis-spel dat speelt tussen de gijzelaars en de toezichthouder van het metronetwerk. Wat ik mij vooral herinner van de eerste remake is een onderkoelde leider, een psychopaat die onder je huid kruipt en een benauwde situatie in de metro. In de versie van Scott gaat het vooral om het spel tussen kaper Ryder (John Travolta) en toezichthouder Walter Garber (Denzel Washington). 

Met actiespecialist Tony Scott aan het roer wordt geen seconde verspild. Binnen krap een kwartier staan de kapers in de metro, is iemand neergeknald en ziet Walter zich genoodzaakt te onderhandelen met de opgefokte Ryder. Een sterk begin dat een achtbaanrit aan flitsende scènes beloofd, inclusief opwindende actie en pompende soundtrack. The Taking Of Pelham 1 2 3 kent hele sterke momenten en is zeer de moeite waard, echt bevredigend is hij niet. Dit heeft te maken met de structuur van de film en waar Scott de aandacht op heeft gevestigd.

Het begin bestaat vooral uit dialogen tussen Ryder en Walter. Later komen de hulptroepen erbij, met aan het hoofd onderhandelexpert John Turturro. Zo nu en dan flipt Ryder de pan uit, zwaait met zijn wapen, Walter wordt nerveus, en dan gaan de onderhandelingen weer verder. Pas in de laatste veertig minuten komt er ook echte actie om de hoek kijken en trakteert Scott ons op een knallend hoogtepunt. Spijtig genoeg is het eind dan weer een anticlimax.

Zoals ik al aangaf, herinner ik mij vooral de gespannen momenten in de metro. Ook nu is die vrij geladen, maar omdat de passagiers nauwelijks worden uitgediept doet het mij weinig als iemand met kogels wordt doorzeefd. De grootste zonde is dat niet meer alle kapers de aandacht krijgen. Van de vorige versie herinner ik mij onder meer een gestoorde Donnie Wahlberg. Ik vergeet nooit meer de scène waarin hij, met zijn vuurwapen, naast een hevig bibberende vrouw gaat zitten, en fluistert “Im gonna call you shaky.” Nu staat Travolta centraal. Hij speelt zowel de leider als de psychopaat en hij heeft zichtbaar plezier met zijn rol. Misschien iets te veel. Hij spuugt er hele tirades uit die ik niet altijd overtuigend vind. Zijn hele motivatie (iets met aandelen of goud…?) blijft wazig. Wel is hij lekker onberekenbaar: is hij eerst kalm, dan ineens begint hij als een waanzinnige te schreeuwen.

Washington biedt tegenwicht met zijn veel subtielere vertolking van Walter. Hem overkomt dit ook maar allemaal en in tegenstelling tot Ryder is hij veel menselijker. Ik vind nog steeds dat er te veel dialogen in zitten, toch moet ik ook toegeven dat er tussen Walter en Ryder sterk dramatische momenten voorkomen. Wanneer Ryder Walter dwingt over zijn verleden te praten bijvoorbeeld en Washington met rode ogen duidelijk maakt hoe vernederend dat voor hem is.

The Taking Of Pelham 1 2 3 moet als actiespektakel op gang komen en kent zijn zwaktes, het weet overeind te blijven. Mijn waardering gaat vooralsnog uit naar zijn voorganger.

10-5-2017/Tony Scott/John Travolta en Denzel Washington